Bukë, cirk dhe turp

Jam i bindur që futbollistët e Realit të Madridit do ta kujtojnë gjatë historinë e aventurës së tyre në stadiumin Qemal Stafa me atë fikje të dritave që i la një orë e gjysëm në terr përpara fillimit të pjesës së dytë. Por nuk di se si do ta kujtojnë. Një mendje më thotë se do ta tregojnë si punë barcalete për t’i shtuar shijen dhe humorin ndonjë dreke me miqtë. E në këtë version fantazia më thotë se miqtë do t’i pyesin: - po si ndodhi që shkuat në atë vend, ju ra shorti i kupave të Evropës, apo…? Dhe ata do të përgjigjen se një farë sheiku shqiptar i naftës (me siguri emrin do t’ia ngatërrojnë Taçi, Naçi, Paçi - Oil) na organizonte një kupë, për të imituar Berlusconin në Itali, dhe i kishte ftuar të luanin me një skuadër të kategorisë së dytë (Gramazi, Garozi, Grazani), vetëm pse president i saj ishte i ati. Tek e fundit, do t’u thonë, ia vlente të bënim një nga stërvitjet e javës në Tiranë për 2.5 milion euro e për t‘i dhënë kënaqësi tifozëve shqiptarë të Realit. Mundet që, duke qeshur, do të shtojnë se nuk u kishte shkuar ndërmend ta fusnin në kontratën e ndeshjes fikjen e dritave për 90 minuta se atëhere do të kishin kërkuar jo 2.5, por 5 milion Euro. Po pse, kaq naftë ka Shqipëria? – do të pyesin ata të çmeritur dhe ka gjasa që, më të paditurit syresh nga gjeografia, të na mendojnë si shtet arab.
Një mendje tjetër më thotë se futbollisët e Realit do ta kujtojnë me turp faktin që i rrëmbyen 2.5 milion euro një vendi aq të varfër që edhe fushën e stadiumit qendror e kishte si fushë ferme dhe ku s’kishte as edhe një gjenerator në rast fikjeje dritash.

Nxitoj të them se kush mendon se ajo fikje dritash ishte një rastësi fatkeqe, sipas meje, gabohet. Ashtu si veprat artistike që e deformojnë realitetin për ta shprehur atë më mirë edhe ajo fikje dritash ishte një “kryevepër” që e shprehu më mirë se çdo vepër tjetër realitetin shqiptar. Kjo është Shqipëria e vitit 2010. Dhe kush ka hall për imazhin duhet të dijë se as ne dhe as bota nuk kanë nevojë për imazhe makiazhistësh. Ne më së pari kemi nevojë të dimë se cila është Shqipëria reale. Edhe bota po ashtu. Dhe realiteti është ajo që ndodhi: se Shqipëria është një vend ku, ndërsa shumica e njerëzve janë në terr material e shpirtëror, në varfëri, pasiguri jete e përmbytje një grusht njerëzish i lejojnë vetes të hedhin në erë miliona euro; një vend në dorën e bandillëve si ky baron nafte që, pasi i kanë mbjellë të gjitha ish fushat e sportit të kryeqytetit me pallate për të mbushur xhepat, na sjellin ndonjë skuadër të famshme për të na shpëlarë trutë. “Bukë dhe cirk” është shprehja e famshme e Juvenalit që përdoret për të treguar popujt që kënaqeshin me kaq pak, por edhe një formë qeverisjeje të politikanëve mashtrues.
Personalisht, pra, nuk kam asgjë me fikjen e dritave. Përkundrazi gëzohem që ajo ndodhi për të ndëshkuar atë që është thelbi i skandalit: pagesa e 2.5 milionëve euro. Për mua organizimi i kësaj ndeshjeje ishte qesharak dhe revoltues, kurse fikja e dritave sikur erdhi për ta kthyer qesharaken në groteske dhe rovoltën në një kënaqësi shpagimi. Me një fjalë thënies “Bukë dhe cirk” kasta shqiptare në pushtet, me fikjen e dritave, i shtoi edhe fjalën “turp”. Injorancë, vanitet dhe pasuri e vënë shpejt dhe në mënyrë të pamerituar – kjo është përgjigja që jepnin njerëzit duke komentuar turpin. Pa u bashkuar të tre këta elementë zorr se do të bëhej një turp i tillë. Dhe turp është edhe fakti se, sikur të mos ishin fikur dritat, vizita e Realit do të quhej sukses e trumpetohej me të madhe nga mediat tona. Dhe problemi shumë herë më i madh është se vulat e turpeve të këtyre pasanikëve të rinj në një mënyrë apo në një tjetër i sheh në të gjithë vendin jo vetëm në shkatërrimet që kanë sjellë për pasurimin e tyre, por edhe në kulturën kitch që rrezatojnë kudo ku derdhin pasurinë e tyre, dhe në sistemin mjeran të vlerave që përçojnë, pra edhe atje ku u duket se po sjellin përparimin dhe shkëlqimin, siç është edhe rasti i ftesës së Realit.
Sa për ngushëllim mund t’i them lexuesit se njerëz të kategorisë së tyre ka në gjithë botën, veçanërisht në atë ish komuniste nga ku ne vijmë. Pra nja dy vjetësh lexoja një lajm ku thuhej se disa prej oligarkëve rusë, në garë me njëri tjetrin, paguanin disa milionë euro për të ftuar natën e Vitit të Ri në vilat e tyre lluksoze private këngëtarë të njohur perëndimorë për të kënduar vetëm një orë apo edhe gjysëm ore për ta dhe të ftuarit e tyre. Shumica nuk e kishin pranuar si Madona, për shembull. Kurse George Michael kishte shkuar dhe paratë e fituara i kishte shpenzuar për një fondacion që jepte ndihma në Angli. Por ajo që më bëri më shumë përshtypje në lajmin ishte se rusët e thjeshtë talleshin me oligarkët e tyre duke thënë: “Nuk kanë faj të shkretët, s’e dinë që ekziston CD-ja”. Ja pra ç’do të thotë vanitet, injorancë dhe pasuri e vënë shpejt.
Po e mbyll duke treguar një histori që më tregoi një mik duke më komentuar këtë skandal të rradhës, që si skandale të tjerë paraardhës do të kalojë pa venë mend. Çurçilli duke folur për gjendjen në kohën e sulmeve gjermane në Luftën e Dytë u tha parlamentarëve për t’u dhënë edhe kurajo: “Gjendja është serioze, por jo e pashpresë.” Një deputet irlandez e mori fjalën pas tij për të përshkruar gjendjen në Irlandën e Veriut dhe tha: “Kurse tek ne gjendja është e pashpresë, por jo serioze.” (Korrieri, 23 janar 2010)