Këto ditë më tërhoqi vëmendjen një
lajm se Sali Berisha qenka kërcënuar nga biznesmeni Besnik Sulaj, ndryshe i
njohur si Beso i Tajvanit, pas denoncimit që i bëri dhënies së koncesionit 30
vjeçar për ndërtimin tek Parkut Rinia të një parkimi të madh makinash nga Erion
Veliaj dhe Këshilli Bashkiak socialisto-lsist.
Ajo që më tërhoqi vëmendjen tek
lajmi, e që mu duk tronditëse, nuk qe kërcënimi - sepse për mua ky bën pjesë në
repertorin e rëndomtë të një teatri mediatiko-politik të stërkonsumuar - por
fakti se i gjithë lajmi u përqendrua këtu, ndërkohë që nuk pati asnjë reagim për
këtë krim të ri që po i kanoset Tiranës nga pikëpamja ndotjes së ambientit, shëmtimit
të pejsazhit urban dhe zhdukjes së kujtesës historike. Thashë me vete: a jemi përpara vdekjes
së ndjeshmërisë dhe imagjinatës minimale të gazetarëve apo përpara vdekjes së
rezistencave të fundit të gazetarëve
përpara korrupsionit galopant të kastës në pushtet?
Pse e them këtë dhe pse e quaj
krim ndaj qytetit këtë parkim? Sepse të ndërtosh një parkim aty më së pari do të
thotë të shkatërrosh Parkun duke shkulur pemët dhe duke hapur aty një gropë të
stërmadhe që do të qëndrojë ashtu, duke u çimentifikuar, me vite derisa të
mbarojnë punimet. Dhe kjo ka pasoja të pallogaritshme ndotjeje dhe shëmtimi, jo
vetëm për banorët përreth, por për krejt qytetin, për të mos folur për vetë
klientët e Tajvanit. Së dyti, edhe
sikur të mendohet se, pasi të
mbarojë ky çimentifikim i rëndë, mbi sipërfaqen prej çimentoje do të mund të
vihet njëfarë gjelbërimi, duhet pasur parasysh se aty do të dominojë bari, sepse
pemë të mëdha që bëjnë edhe hije nuk mund të mbillen më dhe po ashtu se problemi i ndotjes së qytetit do të jetë
edhe më i madh sesa ai i prodhuar gjatë ndërtimit. Kjo, jo vetëm për shkak të
mungesës së pemëve, por edhe sepse nën atë tapet bari do të lëvizin për të
parkuar me qindra makina në ditë. Dhe gazrat ndotëse të këtyre makinave
sigurisht që kanë nevojë të dalin diku. Po ku do të dalin? Do të dalin mbi të
ashtuquajturin park nëpërmjet tubacioneve të ventilimit. Pra ky park ende i
bukur dhe i ngarkuar me nostalgji pikërisht për shkak të atyre pemëve dhe gjelbërimit
që i ka mbetur, jo vetëm do të shkatërrohet duke shëmtuar edhe pejsazhin urban,
por, nga një copëz mushkëri (krejtësisht e pamjaftueshme) që i ka mbetur
qytetit, do të kthehet në një vend që do të prodhojë ndotje të mëtejshme të
qytetit që edhe kështu është super i ndotur nga fluksi i makinave që kalojnë nëpër
Bulevard. Duke pasur parasysh këto gazra a mund të imagjinohet se ai mund të
jetë një vend i shëndetshëm për fëmijët, që sot i sheh të luajnë krahas prindërve
që pushojnë aty? Kush ka jetuar sadopak në vendet evropiane e di përgjigjen
sepse me siguri duhet të ketë dëgjuar për protestat që kanë bërë banorët kundër projektesh të tilla në zonat të
ngjashme të gjelbëruara të qytetit.
Sigurisht këto mendime duket se
as nuk i kanë kaluar ndërmend Erjon Veliajt, Besos së Tajvanit e aq më pak
atyre të Këshillit. Llogaria e
vetme që ata kanë bërë është: oh sa shumë para! Sikur 100 makina të parkojë aty, shumëzuar me 200 lekë për
orë bëjnë 20000 lekë në orë, shumëzuar
me minimumi 10 orë bëjnë 200 000 lekë në ditë, shumëzuar me tridhjetë ditë që
ka muaji, shumëzuar me 12 muaj që
ka viti, shumëzuar me 30 vjet… llogarisni se çfarë fitimi që ka Besua i
pangopur. Sigurisht është një kalkulim njerëzish që ua ka zënë sytë babëzia
sepse e siguroj unë Beson se pas 30 vjetësh, me këtë mënyrë se si e ka shkatërruar
dhe po e shkatërron ai dhe shokët e tij Tiranën, këtu nuk do të ketë mbetur
banor i gjallë në këmbë, por do të jenë transferuar të gjithë në ndonjë
kryeqytet tjetër të vendit… nëse, pas tridhjetë vjetësh sjelljeje kësisoj do të
ketë mbetur ende ndonjë shqiptar i gatshëm të jetojë në këtë vend.
***
Sidoqoftë shpresoj të kenë mbetur
shqiptarë boll, qoftë edhe duke u sjellë si emigrantë që kërkojnë azil nëpër
botë, që do të tregojnë historinë e shkatërrimit të këtij qyteti të bukur dhe të
Shqipërisë tonë të bukur. Në shërbim të kësaj kujtese po i risjell shkurt
publikut historinë e Tajvanit për të cilin po bërtet kaq shumë sot Sali
Berisha, sigurisht jo për motivet që po ngre unë, por se po i hanë llokmën. Është
një histori emblematike për të ilustruar se si e
gllabëroi qytetin tonë përbindëshi me tre kokë e tre stomakë: politikë - biznes
- media ku PD, PS dhe LSI janë tre këmbët e tij që e kanë ndihmuar të ecë sa më
shpejt përpara në gllabërimin e bukurive të Shqipërisë dhe e të mirave publike.
E pra, gllabërimi ka filluar me famëkeqen shoqëri Shqiponja të PD-së që, pasi e
bëri të vetën Tajvanin, në vitin
1997 ia ka shitur një biznesmeni për një shifër të ulët. Ky biznesmeni, pastaj,
ia ka shitur një greku për 750 000 dollarë. Ky greku, vetëm pas gjashtë muajsh
ia ka shitur Besos së Tajvanit për 1 milion e 200 mijë. E pra, këto spekulime që
bëheshin në kurriz të një prone që u përkiste të gjithëve kanë filluar bash në
kohën e Sali Berishës. Pastaj erdhi koha kur u hodh përpara këmba tjetër, edhe
më e fuqishme, e përbindëshit: ajo e socialistëve të Nanos, Metës dhe Ramës. Në këtë kohë Besos së Tajvanit nuk i
mjaftonte ajo që kishte marrë për të plotësuar kompleksin. I duheshin edhe
ndonja 1300 e ca metra të tjerë katrorë përreth nga toka e të gjithëve. Këto ia
ofroi me bujari Rama dhe socialistët e tij me një çmim qesharak. Mirëpo në atë
kohë, për ta mbyllur pazarin, këshilltarëve socialist u duheshin edhe votat e
disa këshilltarëve të PD, e cila, gjatë teatrit të fushatës kishte premtuar (si
gjithmonë duke gënjyer) se po të fitonte do ta hiqte kazinonë e Besos nga
Tajvani. Sipas dëshmive që na dha në media asokohe Mero Baze dhe Mitro Çela, që
janë dy nga këshilltarët e PD që kanë votuar për Beson, votimi është bërë me
bekimin e Berishës tek i cili paskan ndërhyrë edhe njerëz si Fatmir Mediu e
Gramoz Pashko. Bile Merua e Mitrua kanë shkuar në zyrën e Berishës një ditë
para votimit për t'i thënë se Besua kishte sponsorizuar edhe Partinë Demokratike,
jo vetëm PS-në. (Shih për këtë një shkrim të Mero Bazes me titull "Sqarim
për zonjën Topalli" Tema, 17.12.2009). Dhe kështu
pazari u mbyll nga Berisha që bërtet sot, i cili i orientoi anëtarët e tij të Këshillit
të votojnë sipas ndërgjegjes së tyre. Kujtoj se pikërisht në këto kohë gazeta
Tema, megjithëse me humbje, u ble nga Besua për 500 000 euro. Për më hollësi për
këtë histori lexoni shkrimit tim "Punë batakçinjsh" (Korrieri, 28
dhjetor 2009) http://perpjekja.blogspot.com/search?updated-min=2009-01-01T00%3A00%3A00%2B01%
3A00&updated-max=2010-01-01T00%3A00%3A00%2B01%3A00&max-results=50…
***
Në shkrimin në fjalë kam thënë
mes tjerash se: "historia e 1300 metra katrorëve
tek Tajvani është metaforë e asaj se si i kanë trajtuar 28000 km katror Shqipëri
këta batakçinj të vjetër dhe të rinj. Si histori privatizimesh ajo është aq e rëndomtë
sa ndoshta të vetmen vlerë që ka, për të marrë mundimin ta shkruash, është që
t'u lihet një dëshmi më shumë nipërve dhe mbesave të këtyre batakçinjve që një
ditë të dinë se si janë pasuruar gjyshërit e tyre në kurriz të të gjithë
shqiptarëve, se si gjyshërit e tyre politikanë punën publike e kanë pasur
thjesht si mundësi për të marrë ryshfete dhe përfitime nga gjyshërit biznesmenë
që biznesin e tyre nuk mund ta ndërtonin pa ryshfete dhe se këto biznese mund të
lulëzonin edhe më mirë me ndihmën e gjyshërve gazetarë që në vend të punës së
gazetarit bënin punën e sekserit." Ky është "sistemi" që na
premtoi të përmbysë Rilindja. Por, në vend të lindjes, ajo që po përjetojmë
përditë është avancimi galopant i vdekjes që sjell kudo ku shkel përbindëshi me
tre koka që kanë kalëruar Berisha, Nano, Rama, Meta me shokë e që duket se pret
të kalërohet edhe nga brezi i Erjon Velisë me shokë. Ashtu sikurse thashë, njëlloj si para dhjetë vjetësh, e
vetmja llogari që bëjnë këta njerëz janë paratë që do të fitojnë në kurriz të
publikut e cila llogari u ka errësuar ndërgjegjen dhe aftësinë për të krijuar
projekte që janë në harmoni me natyrën dhe me interesat e të gjithëve, veçanërisht
me të ardhmen e fëmijëve të të gjithëve. Ajo që më mbetet të them është se, po
vazhduan kështu, pas 30 vjetësh, Tirana e përbindëshit do të jetë një qyteti i
banuar vetëm me pallate pa këta fëmijë, dhe parkimi i Besos dhe Erjonit do të
vizitohet si një katokomb betoni i banuar nga minj dhe makina të ndryshkura e të
braktisura. Madje ka gjasa që përbri tij të ketë edhe një pallat njëzetkatësh në
vend të Tajvanit - edhe ky bosh, si përbindëshi njëzetepesë katesh prej betoni
aty pranë që qëndron kërcënueshëm mbi kokat tona, si paralajmërim i një qyteti
fantazmë. E them këtë sepse, më kujtohet se në kohën që ndërtohej godina e
Tajvanit të Ri të Besos një ndërtues erdhi i shqetësuar dhe më tha se themelet që
ishin hedhur atje nuk qenë për një ndërtesë dy katëshe, por për një pallat mbi
njëzet katesh. Prandaj nuk është çudi që në vazhdim të marrëzisë dhe babëzisë
miope të këtyre njerëzve, andej nga mesi i kohës së koncesionit, ndonjë Këshill
Bashkiak i radhës së PD-PS-LSI të na aprovojë edhe një ndërtesë njëzet katëshe
aty.
Nuk është fantazi
gjithë kjo që po them. Me ç'na kanë parë e po na shohin sytë përditë është gjëja
më e mundshme nga të gjitha që mund të ndodhë. Por sigurisht nuk e shkruaj si
ngjarje e paevitueshme, por si thirrje për ta ndalur këtë mundësi të kobshme. (Panorama,
8 Janar, 2016)
No comments:
Post a Comment