Duke parë Berishën të buzëqeshte teksa i shtrëngonte dorën Nard Nokës pas nënshkrimit të marrëveshjes me Partinë e këtij Demokristiane sipas së cilës kjo do të ketë një ministër në qeveri, një zv. ministër, një prefekt dhe nja njëmbëdhjetë drejtorë e ku di unë se çfarë tjetër, më lindi një kuriozitet i jashtzakonshëm: të dija se çfarë po mendonte në ato çaste kryeministri. Mu duk një buzëqeshje gati e sinqertë dhe kjo më tronditi sepse vetmevete po thoja: a po mendon vallë Berisha, siç ta do mendja, për ditën kur do t’ia lajë Nikollës e Nard Nokës këtë poshtërim që po i bëjnë apo vallë beson se po bën një punë të mirë me disa djem të mirë, të një partie të mirë. Nuk e di. Dihet se Berisha gjatë këtyre viteve ka humbur shumë lloj ndjenjash për hir të pushtetit, por kjo buzëqeshje i kapërcente disa kufij të së njohshmes.
Sa për buzëqeshjen e Nardit ajo ishte më e lexueshme. E pra më në fund, pas 15 muajsh luftë, Nard Noka dhe Nikollë Lesi ia arritën të marrin një post ministror. Ishte një punë titanike, arritën të rekrutojnë më në fund, duke i mbledhur sa andej këndej bangave të Parlamentit, tetë deputetë nën emblemën e Partisë Demokristiane e cila mund të konsiderohet partia më sui generis që ka parë historia e parlamentarizmit tonë. Për hir të së vërtetës nuk e di saktë se sa deputetë ka kjo parti, por edhe nëse gabohem besoj se më falet sepse lëvizjet në këtë parti janë shumë të shpejta e memoria nuk i regjistron dot. E sigurtë është se kokrrat e shquara arritën më në fund t’i ofrojnë Berishës një shportë të atillë në Parlament sa të mund ta shantazhojnë: o na jep një post ministror dhe një post kështu e ashtu o përndryshe ne të hedhim në erë sepse bëhemi me socialistët. Kushedi sa zili i ka Ilir Meta e të tijtë që për të arritur një pozicion të tillë harxhuan energji pa fund, e u prishën me tërë dynjanë pa ia dalë të bëjnë as gjysmën e atyre deputetëve që mundi të bëjë Nardi me Nikollën duke pirë kafe në Rogner dhe Sheraton. Dhe pa pasur elektorat fare. Ju siguroj unë se po të ketë zgjedhje të vërteta më shumë se tetëqind vota nuk marrin ata tetë deputetë. Dhe këtë shifër e them duke llogaritur se duhet të kenë familje me kallaballëk dhe duke futur aty edhe familjet e shoferëve se, përndryshe, na del se elektorati i tyre janë ca socialistë të Tomës, ca socialistë të agrares ca demokratë të PD që iu dhanë Genc Pollos kur Nardi ishte me të e ndonjë mik rakie i Nikollës.
Kjo marrëveshja e fundit e Berishës me Nokën që vjen si rezultat i Dushkut të vogël dhe pastaj i atij të madh është Dushku i Dushkut të Dushkut ose ndryshe turpi i turpit të turpeve sepse është kuintesencë e imoralitetit në politikën tonë. Është një hap më tej në degjenerimin e klasës sonë politike, një hap më tej në shpërfilljen e elektoratit e sigurisht një hap më tej i sistemit të korrupsionit sepse, nëse ka arritur një kulm imoraliteti në politikë është kjo mbledhje deputetësh të dalë nga Dushku i Dushkut të Dushkut, të cilët, duke mos pasur asnjë fije elektorati mbrapa, bashkohen vetëm për të nxjerrë ndonjë përfitim personal. Rezultati është që kryeministri bëri një marrëveshje me Nard Nokën me aq solemnitet sa dukej sikur ky të ishte kreu i ndonjë qeverie tjetër dhe jo kryetar i një partie fantazmë? A mund të na thotë Berisha pse? A e di Berisha se me këtë akt humb aq pikë sa mund t’i kushtojë jo sa për tetë, por për tetëmbëdhjetë deputetë në zgjedhjet e ardhshme, pasi kërkush nuk i beson se mund të luftohet korrupsioni me këtë soj politikanësh?
E bukura e të bukurave është se as opozita nuk ndjehet për këtë Dushk të Dushkut të Dushqeve. As Ilir Meta vetë. Dhe a e dini pse? Sepse ata kanë shpresë se Nardi me Nikollën kanë për të vënë nesër një çmim më të madh të cilin ata do të mund ta përballojnë me tërë ato para që kanë bërë gjatë tetë vjetëve, e kështu do t’i kthejnë në anën e tyre. Në fakt, sipas gojëve të liga, pazaret ishin që Nardi me shokë të mos votonin as për Jozefinën. Por rasti i Jozefinës ishte paralajmërimi i fundit për Berishën. Sikur ky të mos e bënte edhe kësaj here lëshimin e posteve atëhere ishte i mbaruar.
Unë kam një propozim për politikanët tanë si hap të fundit pas Dushkut të Dushkut të Dushqeve. Nuk ka nevojë për zgjedhje. Pse të harxhojmë para kot së koti? Ata fare mirë mund të bëjnë një marrëveshje në Parlament për amendim të Kushtetutës ku të shkruajnë atje shprehimisht se për katër vjet Nikolla dhe Nardi dhe një grup deputetësh do të bëhen me PD dhe katër vjet të tjera me PS e kshtu do të kemi të zgjidhur edhe problemin e rotacionit. Meqënëse kam përshtypjen se kur të vijë puna e presidentit Nardi do të kërkojë që ose të vihet Nikolla president ose përndryshe Partia e Demokratëve të krishterë (se çfarë të krishterësh janë këta një zot e di) bëhet prap me armikun, atëhere le ta zgjidhin këtë punë që tani: kandidati i ardhshëm për president është Nikoll Lesi. A ka urë më të mirë midis opozitës dhe mazhorancës? Deri ca ditë më parë a nuk e kishte gazetën Koha Jonë nën menaxhim të LSI? Kështu Berisha e ka të siguruar deri më 2009, por pastaj të ikë se do kemi kryeministër Ramën ose Metën. Asgjë nuk ndryshon, ju siguroj unë, pse të lodhemi për zgjedhje e më the të thashë. Të rrojë Partia e Punës, më falni e Parlamentit? Ne edhe sikur të duam të zgjedhim të tjerë nuk ia arrijmë dot sepse ata kanë edhe paret edhe gurin edhe arrën në dorë. Le t’i zgjidhin pra mes vetes punët e pushtetit. Derisa të vijë dita kur t’i çojmë për dushk. (Korrieri 20 nëntor 2006)
Sa për buzëqeshjen e Nardit ajo ishte më e lexueshme. E pra më në fund, pas 15 muajsh luftë, Nard Noka dhe Nikollë Lesi ia arritën të marrin një post ministror. Ishte një punë titanike, arritën të rekrutojnë më në fund, duke i mbledhur sa andej këndej bangave të Parlamentit, tetë deputetë nën emblemën e Partisë Demokristiane e cila mund të konsiderohet partia më sui generis që ka parë historia e parlamentarizmit tonë. Për hir të së vërtetës nuk e di saktë se sa deputetë ka kjo parti, por edhe nëse gabohem besoj se më falet sepse lëvizjet në këtë parti janë shumë të shpejta e memoria nuk i regjistron dot. E sigurtë është se kokrrat e shquara arritën më në fund t’i ofrojnë Berishës një shportë të atillë në Parlament sa të mund ta shantazhojnë: o na jep një post ministror dhe një post kështu e ashtu o përndryshe ne të hedhim në erë sepse bëhemi me socialistët. Kushedi sa zili i ka Ilir Meta e të tijtë që për të arritur një pozicion të tillë harxhuan energji pa fund, e u prishën me tërë dynjanë pa ia dalë të bëjnë as gjysmën e atyre deputetëve që mundi të bëjë Nardi me Nikollën duke pirë kafe në Rogner dhe Sheraton. Dhe pa pasur elektorat fare. Ju siguroj unë se po të ketë zgjedhje të vërteta më shumë se tetëqind vota nuk marrin ata tetë deputetë. Dhe këtë shifër e them duke llogaritur se duhet të kenë familje me kallaballëk dhe duke futur aty edhe familjet e shoferëve se, përndryshe, na del se elektorati i tyre janë ca socialistë të Tomës, ca socialistë të agrares ca demokratë të PD që iu dhanë Genc Pollos kur Nardi ishte me të e ndonjë mik rakie i Nikollës.
Kjo marrëveshja e fundit e Berishës me Nokën që vjen si rezultat i Dushkut të vogël dhe pastaj i atij të madh është Dushku i Dushkut të Dushkut ose ndryshe turpi i turpit të turpeve sepse është kuintesencë e imoralitetit në politikën tonë. Është një hap më tej në degjenerimin e klasës sonë politike, një hap më tej në shpërfilljen e elektoratit e sigurisht një hap më tej i sistemit të korrupsionit sepse, nëse ka arritur një kulm imoraliteti në politikë është kjo mbledhje deputetësh të dalë nga Dushku i Dushkut të Dushkut, të cilët, duke mos pasur asnjë fije elektorati mbrapa, bashkohen vetëm për të nxjerrë ndonjë përfitim personal. Rezultati është që kryeministri bëri një marrëveshje me Nard Nokën me aq solemnitet sa dukej sikur ky të ishte kreu i ndonjë qeverie tjetër dhe jo kryetar i një partie fantazmë? A mund të na thotë Berisha pse? A e di Berisha se me këtë akt humb aq pikë sa mund t’i kushtojë jo sa për tetë, por për tetëmbëdhjetë deputetë në zgjedhjet e ardhshme, pasi kërkush nuk i beson se mund të luftohet korrupsioni me këtë soj politikanësh?
E bukura e të bukurave është se as opozita nuk ndjehet për këtë Dushk të Dushkut të Dushqeve. As Ilir Meta vetë. Dhe a e dini pse? Sepse ata kanë shpresë se Nardi me Nikollën kanë për të vënë nesër një çmim më të madh të cilin ata do të mund ta përballojnë me tërë ato para që kanë bërë gjatë tetë vjetëve, e kështu do t’i kthejnë në anën e tyre. Në fakt, sipas gojëve të liga, pazaret ishin që Nardi me shokë të mos votonin as për Jozefinën. Por rasti i Jozefinës ishte paralajmërimi i fundit për Berishën. Sikur ky të mos e bënte edhe kësaj here lëshimin e posteve atëhere ishte i mbaruar.
Unë kam një propozim për politikanët tanë si hap të fundit pas Dushkut të Dushkut të Dushqeve. Nuk ka nevojë për zgjedhje. Pse të harxhojmë para kot së koti? Ata fare mirë mund të bëjnë një marrëveshje në Parlament për amendim të Kushtetutës ku të shkruajnë atje shprehimisht se për katër vjet Nikolla dhe Nardi dhe një grup deputetësh do të bëhen me PD dhe katër vjet të tjera me PS e kshtu do të kemi të zgjidhur edhe problemin e rotacionit. Meqënëse kam përshtypjen se kur të vijë puna e presidentit Nardi do të kërkojë që ose të vihet Nikolla president ose përndryshe Partia e Demokratëve të krishterë (se çfarë të krishterësh janë këta një zot e di) bëhet prap me armikun, atëhere le ta zgjidhin këtë punë që tani: kandidati i ardhshëm për president është Nikoll Lesi. A ka urë më të mirë midis opozitës dhe mazhorancës? Deri ca ditë më parë a nuk e kishte gazetën Koha Jonë nën menaxhim të LSI? Kështu Berisha e ka të siguruar deri më 2009, por pastaj të ikë se do kemi kryeministër Ramën ose Metën. Asgjë nuk ndryshon, ju siguroj unë, pse të lodhemi për zgjedhje e më the të thashë. Të rrojë Partia e Punës, më falni e Parlamentit? Ne edhe sikur të duam të zgjedhim të tjerë nuk ia arrijmë dot sepse ata kanë edhe paret edhe gurin edhe arrën në dorë. Le t’i zgjidhin pra mes vetes punët e pushtetit. Derisa të vijë dita kur t’i çojmë për dushk. (Korrieri 20 nëntor 2006)
No comments:
Post a Comment