Pasi lexova me vëmendje përgjigjen e
autorit të librit "Kadare në Pallatin e ëndrrave" ndaj shkrimit tim
"Kadare po fabrikon të shkuarën e vet - nuk e përndiqte Sigurimi", si
dhe polemikën e botuesit Çili, që më thotë se thjesht "ka botuar
dokumente" dhe pyet: "ku është manipulim-simulimi këtu?", u
njoha më me detaje me materialet dhe vetë librin. Kjo njohje më konfirmoi çfarë
shkruaja në përgjigjen dhënë “Panoramës” se ky libër (i cili nuk ka vetëm
dokumente, por edhe interpretime, që më rezultojnë manipuluese, deformuese,
keqdashëse) synon ta shtrembërojnë e kamuflojë të vërtetën, për qëllime që
s'kanë të bëjnë me hedhjen dritë mbi të kaluarën, as me katarsisin për të cilin
ka nevojë shoqëria. Ai është provë e vazhdimit të asaj kulturës së diktaturës,
që karakterizohej nga dyfytyrësia, frika, gënjeshtra dhe manipulimi i njeriut;
fabrikimi i historisë, i heronjve dhe i armiqve për interesa pushteti, që,
fatkeqësisht, në kohën tonë po shfaqet në trajta të reja, ku drama merr ngjyrime
groteske e të neveritshme.
Argumentet po i nis nga rasti im
Etika profesionale, duke parë këtë
ndryshim jo të vogël, ta donte që të paktën autori të kërkonte një sqarim edhe
nga unë, meqenëse jam gjallë. Dhe po të isha pyetur në hetuesi për Kadarenë,
s'kisha pse ta mohoja. Jo vetëm nuk e ka bërë këtë, por ka vepruar në stilin e
zbardhjeve që kanë bërë hetuesit dhe sekretarët e regjimit. Ka vënë si
kryetitull të faqes ku janë bërë interpretimet/manipulimet frazën me të cilën u
hapën edhe disa gazeta: "babai thoshte… se vetëm Kadare shkruan të vërtetën",
frazë që nuk ekziston fare në asnjërin dokument.
Manipulimi me Fadil Paçramin
Duke shfletuar disa nga faqet e
librit në kapituj ku preket koha e goditjes së liberalizmit, që e njoh mirë,
vura re se të tilla manipulime nuk janë përjashtime, por rregull në këtë libër.
E njëjta gjë ndodh me deponimin e Fadil Paçramit.
Fadil Paçrami është
akuzuar për agjitacion e propagandë, paragrafi i dytë, që parashikonte dënimin
nga 10 vjet deri me vdekje (u dënua 25 vjet). I shtrënguar të pranojë (gjithmonë
sipas një dokumenti nxjerrë në ato kushte), se mendimet e tij - për konfliktin
e brezave, romanin e shkurtër, traditën etj. - kanë qenë të gabuara dhe kundër
vijës së partisë, por pa pranuar se ka pasur qëllim armiqësor, ai thotë fraza të
tilla: “Biseda të tilla për këtë çështje kam zhvilluar me Ibrahim Uruçin,
Kujtim Spahivoglin, Bardhyl Kosovën, Riza Hajron, Qamil Buxhelin, Ismail
Kadarenë dhe kam folur në një mbledhje me trupën e Teatrit Popullor”. “Pikëpamje
të ngjashme me mua për romanin e shkurtër ka pasur edhe Ismail Kadareja, Dhimitër
Xhuvani e ndonjë tjetër i ri.” Emri i Kadaresë nuk ndahet në dokument nga shumë
emra me të cilët Paçrami ka punuar si njeri i kulturës dhe si politikan, disa
prej të cilëve, si Uruçi e Spahivogli, kanë marrë asokohe vërtet goditje të rënda
si liberalë. Asnjë pyetje nuk i drejtohet në mënyrë të veçantë për Kadarenë.
Kurse manipuluesit shkruajnë: “Ato çka deponon Fadil Paçrami në procesin e tij
hetimor janë ‘kopsitur’ me shumë kujdes deri në detaje nga më të hollësishmet,
për ta ‘implikuar’ Kadarenë ‘si bashkëpunëtor në veprimtarinë armiqësore’ të Paçramit”.
E pra, nuk mjafton fakti
që këta njerëz nuk duan t’ia dinë për torturat që ka hequr ky njeri në hetuesi
në kushte midis jetës dhe vdekjes. As për faktin se edhe Kadareja vetë ka
kontribuar në arrestimin e tij duke amplifikuar në “Zërin e Popullit” akuzat e
Enver Hoxhës për të si "armik i partisë", "kundërshtar i tërbuar
i kombëtares", "djathtist", "antishqiptar", as për
traumat që mund t’u ringjallin familjarëve me evokimin e tragjedisë së tyre,
por, njëlloj si hetuesit e Enver Hoxhës, nxitojnë ta keqpërdorin fjalën e tij për
qëllime të ulëta manipulimi të së vërtetës.
Selektiviteti
Etika profesionale e një studiuesi
serioz, që kërkon të vërtetën, është ballafaqimi i të gjitha dokumenteve dhe
argumenteve rreth një çështjeje. Ky libër në këtë aspekt ka një selektivitet të
skajshëm, në funksion të manipulimit të publikut me të vërtetën që do të
imponojë: se raporti i Kadaresë me diktaturën ka qenë ai i një kundërshtari që
e ndiqte Sigurimi.
Po ndalem vetëm në disa shembuj
selektiviteti:
Lidhur me poemën "Pashallarët e
kuq", në libër vihet dokumenti me fjalët që ka shkruar Enver Hoxha në
ditar, për "mutrat që ka bërë Kadareja", si dhe një intervistë që
Kadare i ka dhënë autorit, ku i thotë se Hoxha u tërbua ngase unë kam përmendur
"duart e përgjakura". Mirëpo, ndërkaq, autori ka neglizhuar një debat
të tërë që u bë në fillim vitet 2000 lidhur me botimin e një libri me autor
Maks Velon për "Pashallarët e kuq". Kadareja pretendonte në atë libër
se poema ishte kundër Enver Hoxhës dhe nomenklaturës dhe se, jo vetëm nuk qe
botuar, por qe zhdukur prej tyre, duke kryer kështu një krim ndaj letërsisë.
Mirëpo në atë debat dolën edhe shumë dëshmi se ajo nuk ishte kundër Hoxhës, por
kundër puçistëve dhe sabotatorëve që ky i kishte çuar në burg e në plumb; se
mosbotimi i saj dhe zemërimi i Hoxhës lidhej me zellin e tepruar të autorit për
t'ia veshur atij tërë meritat për vrasjen e këtyre armiqve, ndërkohë që ai në këto
raste thoshte gjithmonë "partia". E, më në fund, u gjet edhe poema
"e zhdukur", e cila provoi, jo vetëm se autori nuk kishte dashur ta kërkonte,
por edhe se "duart e përgjakura" ishin të armiqve, kurse Hoxha mbante
në dorë një pishtar me të cilin i zbuloi ata. Përse autori i këtij libri dhe
botuesit nuk u referohen edhe këtyre dokumenteve. Përse, tek e fundit, nuk
botojnë edhe poemën vetë, disa vargje të së cilës mund të shpjegojnë edhe zemërimin
e Hoxhës, sepse e tejkalojnë edhe gjuhën terroriste që përdorte ai vetë në
publik: "Klasën që u përmbys nën këmbë e mbaj./ Në se s’do që nesër skuadër
e pushkatimit,/ Të të vejë në mur/tek Bulevardi i
Madh."?
Poende, nëse do të kishim të bënim
me një libër ku të kërkohej përmes dokumenteve e gjithë e vërteta për raportet
e Sigurimit me Kadarenë, autorët duhet të merrnin e fusnin në këtë libër edhe
deklarimin në gjyq të ish-zv/ministrit të Punëve të Brendshme, Zylyftar Ramizi,
se Kadare ka qenë i rekrutuar nga Sigurimi dhe ka pasur pseudonimin
"Gjenerali", gjë që e ka shkruar edhe shkrimtari Kasëm Trebeshina.
Ata do të duhej të kërkonin edhe në
dosjen e internimit të Renato Rrapit, për të cilin e ëma ka dhënë prova se është
internuar dhe ka përfunduar i gjymtuar psiqikisht për shkak se Kadare vuri në lëvizje
Sigurimin për ta hequr qafe këtë djalë, krimi i vetëm i të cilit ishte se
dashurohej me të bijën e tij duke mos qenë i të njëjtit rang.
Ata duhet të na kthjellonin ca më
mirë se cili ka qenë raporti i Kadaresë me Sigurimin në rastin e Dhora
Lekës nëpërmjet botimit edhe të çfarë ka thënë ajo, të tjerë si Sulejman Mato e
dokumentesh të tjera. Sepse, nëse Sigurimi e paska shtyrë Dhora Lekën për t'i dërguar
letrat provokuese, kur ishte në Berat, mbetet pa përgjigje pyetja: Pse pas
denoncimit të këtyre letrave nga Kadare ajo u linçua publikisht dhe u dërgua në
burg? Me kë paska qenë ky Sigurimi, se s'po merret më vesh, me ata që i shërbenin
apo me ata që i përndiqte?
Për t'i mbyllur me një ilustrim të
fundit shembujt e selektivitetit, që mund të vazhdonin gjatë, them se autorët
do të duhej të kishin përfshirë në libër edhe një letër të hapur që i ka dërguar
ish-miku dhe kushëriri i gruas, shkrimtari Nasho Jorgaqi, i cili thotë aty disa
fakte, të mbetura pa përgjigje nga Kadare. Ajo tregon se kjo historia e librit
me denonciatorë të Kadaresë mund të jetë si historia e librit për
"Pashallarët e kuq":
“Meqë jemi te raportet tona si
shkrimtarë me Ministrinë e Brendshme, po përmend se kontaktet dhe lidhjet me të
nuk të kanë munguar as ty, ndonëse tani s’ta ka qejfi t’i kujtosh. Ke pasur të
njohur dhe miq prej tyre, me të cilët shkëmbeje mendime ose u kërkoje ndihmë për
ndonjë hall që kishe. Po kështu, edhe ti ke kontribuar në botimet e këtij
dikasteri, siç është parathënia që ke shkruar për serinë e librave “Heronj të
heshtur” apo ke botuar tregime me temën e Sigurimit në revistën “Në shërbim të
popullit”. […]Me këtë rast më shkon mendja dhe te ndonjë problem i vështirë
familjar që e ke zgjidhur me ndihmën direkte të funksionarëve të lartë, deri
edhe te Ministri i Brendshëm. Por, pa dashur të shkoj më tej e të bie në
pozitat e tua, nuk mund të rri pa evokuar një episod që na ka treguar pas
viteve ’90, mua dhe një mikut tonë të përbashkët, një ish-funksionar i
Sigurimit të Shtetit. Sipas tij, në një bisedë të rastit që ke pasur me të nga
vitet ‘80, në muhabet e sipër i ke shprehur pakënaqësinë që Sigurimi Shqiptar
ka dështuar në zbulimin e agjenturës sovjetike në Shqipëri. Pas këtij takimi,
funksionari nuk do ta linte problemin me kaq, por me rastin më të parë do t’ia
raportonte Ministrit të Brendshëm, Hekuran Isai. Ai e mirëpriti dhe e porositi
vartësin që të të ftonte në zyrën e tij për të pirë një kafe e për të biseduar.
Dhe kështu u bë. Ti pranove menjëherë dhe pa e zgjatur, shkove në zyrën e
Ministrit. Sipas funksionarit, që do të ishte prezent, biseda në pjesën më të
madhe iu kushtua problemit të agjenturës sovjetike në Shqipëri, ku fjalën
kryesore e kishe ti, ndërsa ata të dëgjonin me vëmendje. Një takim i vërtetë
profesional, me arsyetime dhe fakte, të shprehura seriozisht e pa doreza. Unë e
dija se ku e kishe hallin. Ti atëherë ishe i pakënaqur nga disa intelektualë
partiakë që kishin studiuar në Bashkimin Sovjetik, me të cilët ishe i zemëruar
pasi ata të sillnin pengesa ose flisnin keq dhe ndikonin për mosaprovimin e
veprave të tua në Aparatin e K.Q. të Partisë. Por ti kishe pozita të forta dhe
gëzoje përkrahje deri lart fare, pavarësisht nga këto pengesa.
Në fund, Ministri të falënderoi për
mendimet me vlerë që shfaqe, duke shtuar se “derën e kini gjithnjë të hapur për
çdo gjë që ju shqetëson”. Por kjo histori nuk u mbyll me kaq. Ministri, i
prekur nga gjesti yt, nuk dinte si të ta shpërblente dhe, kur mori vesh, pas
disa ditëve, se Lidhja e Shkrimtarëve të kish dhënë në përdorim, si drejtues i
revistës, një veturë të konsumuar, urdhëroi që nga fondi i dikasterit të të
dhuronte një nga pesë makinat “Volkswagen” të porsablera në Gjermani.”
Dokumentet e Sigurimit
Manipulimi më i madh me librin
"Kadareja në Pallatin e ëndrrave" është se ai shitet sikur kemi të bëjmë
kryesisht me "DOKUMENTE të panjohura arkivore të Sigurimit të
Shtetit". Në të vërtetë, përveç një dokumenti për të cilin do të flas më
poshtë, libri, në fakt, ka dokumente mbledhjesh organizatash partie, mbledhjesh
të Lidhjes së Shkrimtarëve, raporte nga këto mbledhje dërguar lart, artikuj
gazetash, letra, ankesa e raporte drejtuar ndonjë udhëheqësi, faqe nga dosje
hetimore dhe gjyqësore të burgosurish, por jo dokumente të Sigurimit që të
provojë ndjekjen e Kadaresë.
Dokumentet e Sigurimit që provojnë
ndjekjen e personave të ndryshëm janë në të tjerë sirtarë, të cilët autorët as
kanë bërë ndonjë përpjekje për t'i kërkuar.
Po sjell për ilustrim disa të tilla
nga arkivi im i dokumenteve familjare, që kam mundur të siguroj për të sqaruar
edhe publikun për mashtrimin që kërkojnë të na bëjnë.
Materiali i parë është kartela e
dosjes sime të Sigurimit.
Ajo tregon se, kur fillonte një
ndjekje, hapej një dosje që në krye ishte e kategorisë PP (që do të thotë
procesi i përpunimit) dhe caktohej një operativ, i cili vinte në lëvizje agjentët
ose rekrutonte enkas informatorë të rinj. Kur mblidheshin të dhëna të
mjaftueshme, dosja kalonte në kategorinë 2A, siç ka kaluar në janar të vitit
1974 dosja ime e hapur më 6 korrik 1973, që do të thotë se personi ka aktivitet
armiqësor.
Dokumenti i dytë tregon se personat
me kësi dosjesh ndiqeshin edhe nëpërmjet përgjimit të telefonave, kur kishin të
tillë në shtëpi. Ai tregon për përgjimin e telefonave të shumë familjeve në
vitet '73, '74, '75 ku, përveç numrave të tjerë, do të bien në sy edhe numrat e
disa Lubonjave dhe Paçramëve, që përfunduan më pas në burg. Po të vësh re me
kujdes dokumentet, instalimi është bërë në datën 17 janar 1974 dhe vetëm pas 4
ditësh dosja ime ka kaluar në kategorinë 2A, mesa duket për shkak të
interceptimit të ndonjë bisede.
Po ashtu, po botoj dy dokumente, ku
i pari flet për ndjekjen e nënës sime Liri Lubonja, me dosje 2A, dhe i dyti për
heqjen e përgjimit të familjes sime në vitin 1991, për të ilustruar se si
vepronte Sigurimi për të "kopsitur" e futur në burg, nëpërmjet
agjenturës së tij, dhe TO (teknikë operative) njerëzit me dosje. Aty bien në sy
pseudonimet e agjentëve që ka vënë në aktivitet për këtë qëllim dhe instalimet
e përgjuesve në shtëpi apo, te komshiu me të cilin ndaje murin.
E pra, asnjë dokument të tillë nuk
na ka ofruar autori për të na provuar ndjekjen e Kadaresë nga Sigurimi. I vetmi
dokument që vjen nga sirtarët e Sigurimit është ai që flet për kalimin nga një
funksionar i Sigurimit në një tjetër të disa dosjeve dhe listave ku figurojnë
315 emra (disa edhe të njohur publikisht), ku është edhe emri i të shoqes. Së
pari, vetë fakti që emri i tij nuk figuron ndër 315 emra flet për atë se
intelektuali që kërkon të shitet si i vetmi thënës i së vërtetës në atë kohë,
paska qenë më pak i rrezikshëm edhe se një numër kaq i madh intelektualësh. Së
dyti, sikurse thotë edhe një ish-funksionar i Sigurimit që autori i librit e ka
intervistuar, "lista apo dokumentet që botohen më
poshtë, […] nuk ishin objekt ndjekjeje nga Sigurimi, por pika reference, për
komunikim me udhëheqjen politike." "… lista, […] nuk është listë e
ndjekjes operative "… "kush të lexojë
emrin e tij në ndonjë dokument si ky që po botoni ju, është i lirë që ta gjykojë
vetë nëse ka qenë në ndjekje operative apo jo? Dhe kjo vlen veçanërisht për … të
cilët janë në kërkim të një disidence të paqenë." Autori nuk na shpjegon
se ç’kuptim kanë tri pikat në mes të frazës së ish-funksionarit. Është përmendur
ndonjë emër që ai s'ka dashur ta vërë, apo ish-funksionari, për të mos përmendur
emra, ka thënë gojarisht "pika, pika." E çuditshmja është se autori
nuk e ka pyetur direkt për Kadarejtë, sepse ish-funksionari mund t'i jepte përgjigjen
që kërkonte, siç i ka thënë për Petro Markon. Me gjasa nuk ka marrë përgjigjen
që ka dashur. Megjithatë, manipulatorët nuk ngurrojnë t'i vënë dokumentit
titullin: "Elena Kadare në dokumentin sekret të 315 intelektualëve që
survejoheshin nga Sigurimi i Shtetit."
***
Në fakt është e kotë të zgjatesh me
argumente për të provuar një gjë që e dinë të gjithë. Fakti që autori, në vend
se të ngrejë pyetjen: pse hyri ky shkrimtar në Parti, shet si
"riedukim" edhe stazhin e partisë të Kadaresë në vitin 1970, që e bënte
çdo njeri që bënte lutje për t'u anëtarësuar, e bën qesharake këtë histori.
Problemi këtu nuk është e vërteta, por se si mund të ngrihet një mekanizëm i
tillë manipulimi e mashtrimi dhe pakkush guxon ta denoncojë atë. Çfarë po ndodh
në këtë vendin tonë? Apo, më saktë, çfarë ka ndodhur në ato vite që s'po del e
keqja?
Kur vdiq Enver Hoxha në
vitin 1985, Kadareja i dërgoi gazetës franceze Le Monde një letër proteste për çfarë kishte botuar ajo me rastin e vdekjes së
diktatorit ku, mes të tjerash, i shkruante: "Emri i Enver Hoxhës është i
lidhur pazgjidhshmërisht me themelet, me historinë dhe me ndërtimin e Shqipërisë
së re. Ja çfarë e përcakton madhështinë e figurës së tij, dhe, për pasojë, se
sa i madh është hidhërimi."
Sigurisht, këto fjalë nuk ia ka
nxjerrë Sigurimi pas torturash në ndonjë qeli. E pra, mjafton të lexosh këtë
letër për të përgënjeshtruar atë që shkruan botuesi Çili në parathënien e këtij
libri se "Ismail Kadare ka një meritë, sepse ka shkruar, ka folur dhe ka
vepruar sikur të jetonte në tejkohë, sikur ta dinte që të nesërmen do të jepte
llogari për aktet e tij". Kjo letër Le Monde-it, ashtu
si dhe vepra e tij, është shkruar në "kohë" jo në "tejkohë".
Në fakt, vulën e kohës në veprën e tij e ka pranuar edhe Kadareja vetë në
shkrimet e tij të viteve '90. Nuk ka njerëz që jetojnë jashtë kohës në të cilën
kanë lindur dhe vdekur. Ka nga ata që bëjnë zgjedhje për ta refuzuar frymën
dominuese të asaj kohe dhe nga ata që zgjedhin t'i përshtaten.
Kur vjen puna për zgjedhjet e njerëzve
në atë kohë dhe kërkimit të llogarisë, fakti është se shoqëria jonë ka qenë në
përgjithësi shumë mirëkuptuese. "Ashtu ishte koha" - është shprehja që
përdoret për t'u rënë shkurt përgjegjësive që kemi të gjithë. Kjo, sepse aktet
e asaj kohe janë kryer në mungesë të madhe lirie. Mungesë lirie për shkak të
terrorit mbi ata që kishin mend dhe për shkak të padijes tek ata që s'kishin
mend. Dhe sa më e madhe mungesa e lirisë, aq më e pakët përgjegjësia. Kjo e bën
të vështirë të heqësh një kufi ndarës të prerë se ku fillon përgjegjësia për
bashkëpunimin me të keqen. Sidoqoftë ka dy kritere që, sadokudo, i japin një përgjigje
kësaj pyetjeje. Së pari, ai se kush përfitoi privilegje në atë kohë dhe kush pësoi
vuajtje; se cilin e promovoi pushteti lart e më lart dhe cilin e varrosi poshtë
e më poshtë. Kadareja, qartazi, ka zgjedhur t'i përshtatet, t'i shërbejë me
talentin e tij ideologjisë dhe propagandës së pushtetit dhe jo t'u kundërvihet
atyre, duke marrë maksimumin e përfitimeve.
Së dyti, kriteri i së tashmes. Kush
ka punuar për të krijuar kushtet që njerëzit të mos jenë më të detyruar të bëjnë
zgjedhje që shkojnë kundër bindjeve e mendimeve të tyre (për shkak të shtrëngimeve
që në kohën tonë janë më së shumti ekonomike); dhe kush vazhdoi të bashkëpunojë
me regjimin e ri autoritar, mafioz e të korruptuar që u instalua pas viteve
'90, për të pasur përfitime dhe privilegje. Fakti që Kadareja nuk e ka ngritur
një herë të vetme zërin kundër liderëve autoritarë, mafiozë e të korruptuar që
kemi pasur dhe kemi në krye, por i ka shfrytëzuar ata për të marrë përfitime
gjithfarëlloj, siç merrte dikur çmimet, rrogat e shkrimtarit profesionist,
botimet jashtë shtetit e apartamentin me gjashtë dhoma, është kriteri më
i mirë për të përcaktuar edhe raportin që ka pasur ai me regjimin e
kaluar.
Fshehja në vend se denoncimi i kësaj
të vërtete, me libra të kulturës së manipulimit dhe simulimit si ky, të
sponsorizuar dhe trumbetuar nga njerëzit e kastës, që vazhdojnë të mashtrojnë e
grabisin shqiptarët, është shenjë flagrante e vazhdimësisë së dominimit të kësaj
kulture. Është, po ashtu, shenjë e vazhdimësisë së dominimit të modelit të
intelektualit, që, për të arritur suksesin, zgjedh rrugën e bashkëpunimit apo vënies
në shërbim të pushtetit duke përdorur këtë kulturë pushteti. Është virusi
i kësaj kulture, që i kthen njerëzit në skllevër dhe intelektualët në oborrtarë,
i futur në kohën e komunizmit, që po vazhdon të punojë me kaq virulencë, duke i
dhënë Kadaresë, që është autori i vërtetë i këtij libri, titullin e oborrtarit
të zgjedhur të të dy regjimeve. Vetëm kur të çlirohet nga dominimi i virusit të
kësaj kulture dhe i sojit të intelektualëve që e përdorin atë, Shqipëria do të
fillojë të shohë dritën e lirisë dhe të së vërtetës, që një ditë shpresojmë se
do të duket në horizont.
Faksimile e ndjekjes se Liri Lubonjes
LENDA: Mbi shfrytëziin e TO në drejtim të elementit antiparti
MINISTRISË SË PUNEVE TË BRENDSHME DREJTORISË
SË PARË
TIRANË
Gjegje telit tuaj Nr. 979 datë 26.10.1983.
Siç kemi njoftuar me informacionin tonë Nr. 907/2, datë 30.59. 1983,
në rrethin tonë kemi një element të cilësuar antiparti e kjo është e quajtura
Liri Ibrahim Lubonja, në përpunim aktiv 2/A dhe e internuar në fshatin Fishtë të
këtij rrethi.
Në drejtim të këtij objekti, gjatë vitit 1983 nuke kemi arritur të
kryejmë ndonjë kombinacion T.O, kjo edhe për shkak se në banesën ku ndodhet
aktualisht mungon T.O stacionare, gjë për të cilën po sudiojmë mundësitë për
instalimin e saj. Ndërsa për kontrollin e këtij objekti kemi përdorur forma të
tjera të punës agjenturore - operative si agjenturën ekzistuese, KP-në, vijën e
masave, survejimin e jashtëm e veçanërisht kur kjo ka lëvizur jashtë rrethit
tonë, nga përdorimi i të cilave nuk ka dalur që të zhvillojë aktualisht
veprimtari armiqësore të mirëfilltë, me përjashtim të ndonjë reagimi për vështirësi
të jetesës së saj, mundësitë e pakta që ka për të ndihmuar materialisht bashkëshortin
dhe djalin e saj që i ka të dënuar për veprimntari armiqësore, të cilat
nuk formojnë figurë krimi. Edhe në muajin nëntor të këtij viti u shfrytëzua me
kombinacion vajtja e objektit në Tiranë dhe në kombinim me Drejtorinë e Punëve
të Brendshme të atij rrethi, u organizua survejim për ditët që qëndroi
atje dhe u aktivizua bp me pseudonimin "Erka", vjen nga lidhjet e
saja, por në përfundim nuk doli ndonjë material me interes operativ.
Veçori e këij objekti është se, duke njohur pozitën shoqëore të saj,
qëndron e veçuar nga njerëzit, qoftë dhe ndaj lidhjeve miqësore e me
karakteristika të përafrëta me të, i shmanget çdo bisede me karakter politik, të
cilën e shpreh edhe vetë objekti "me politikë unë, as djali, nuk
merremi" ose "nuk di pse jam e ndjeshme edhe ndaj njerëzve që më parë
i kemi konsideruar të afërmit tanë" etj. Këto deri në një farë shkalle kanë
vështirësuar edhe kontrollin e saj nga ana jonë.
E megjithatë, jemi të ndërgjegjshëm se duhet organizuar më mirë puna
agjenturore - operative në drejtim të shfrytëzimit të kombinacioneve me TO,
sepse, pavarësisht nga pasiviteti i përkohshëm i saj, bindja jonë është se ajo
qëndron në pozita armiqësore, kjo edhe për shkak të masave që janë marrë ndaj
saj dhe lidhjeve kryesore të saj.
Kurse në radhët e të dënuarve të repartit të riedukimt Nr. 302 kemi 3
elementë antiparti: Dashnor Mamaqin, Vasil Kati e Kristofor Mërtiri për të cilët,
me gjithë kontrollin që bëhet me agjenturë, nuk janë marrë të dhëna për
veprimtari armiqësore. Dashnor Mamaqi dhe Vasil Kati në raste të veçanta kanë
mbajtur edhe qëndrim pozitiv në ambjentin ku jetojnë, ndërsa Kristofor Mërtiri
menjëherë posa erdhi në repartin 302 filloi të nxiste elementë të veçantë në
rrugën e veprimtarisë armiqësore dhe për këtë u muar masa e izolimit në
repartin 321 Burrel. Pas ardhjes nga Burreli në përgjithësi qëndrimi i tij është
jo i keq.
Pavarësisht nga këto qëndrime, të cilat mund të jenë të përkohshme,
kontolli ndaj tyre do të vazhdojë edhe në të adhmen duke përcaktuar masa më të
mira e të studiuara.
KRYETARI I DEGËS SË PUNËVE TE BRENDSHME
KADRI IBAJ
Shënim me dorë mbi dokumentin:
Shokut J Gjika
Të bisedojmë me shokët e Degës V çështja e TOp që nuk funksionon
dhe të merren masa për kontrollin e saj. Të ndiqet në të gjitha rethe përgjijet
e tel me 879 dhe 261.
30.12.83
firma
Faksimile e heqjes së TO në 1991.
Faksimile e heqjes së TO në 1991.
(Panorama, 22-23 nëntor 2016)
No comments:
Post a Comment