Berisha dhe mediat

“Në politikë krijuesit e mëdhenj janë ekzekutorët jo ideatorët” - thotë historiani i njohur Albert Vandal. Kuptimi është i qartë: midis ideve në letër dhe ekzekutimit të tyre në realitet ekziston një hendek i madh dhe talenti i politikanit nuk qëndron tek hedhja e ideve, por te aftësia për ta kapërcyer këtë hendek e për t’i materializuar kësisoj idetë. Po të vesh re historinë, shpesh, politikanë të mëdhenj nuk kanë bërë tjetër veçse kanë vënë në jetë ide që kanë lindur nga të tjerë njerëz ideatorë, por, nga ana tjetër, realizimi i tyre ka kërkuar talentin e cilësitë e veçanta të politikanit.
Kjo formulë besoj se vlen si për politikanët e mëdhenj ashtu edhe për politikanët pa epitetin “të mëdhenj” e po ashtu për politikanët e çdo vendi. Prandaj besoj se vlen si pikë referimi e vlerësimi edhe për politikanët tanë. E pra, po të gjykojmë politikanët tanë në raport me këtë ide them se ajo që bije në sy dukshëm është se ata vetëm sa lëshojnë ide, nganjëherë edhe shumë të mira, kurse përsa i përket ekzekutimit të tyre ato mbeten në letër ndërkohë që në realitet bëhen të tjera gjëra, në më të shpeshtën të kundërta me to.
Kjo vlen edhe për rastin e fundit kur Berisha para disa ditësh lëshoi idenë se mediat janë “hanxharë në dorë të mafjes”. Nuk tha ndonjë ide të re Berisha me këtë përveç përdorimit të fjalës paksa të fortë “hanxhar”. Që mediat tona janë tjetërsuar nga funksioni i tyre i informimit dhe formimit të publikur për t’u kthyer në instrumente të pronarëve të tyre të lidhur me grupe politike e financiare – që shpesh rezultojnë zhvatës të publikut - kjo dihet tashmë prej kohësh. Që këta pronarë kanë shpesh biznese që e shfrytëzon fuqinë e mediave të tyre për të përfituar në mënyrë të paligjshme truaj ndërtimi, leje ndërtimi, tendera e me rradhë apo për të patur përfitime të tjera për biznese të tjera e njëherësh për tu mbrojtur nëpërmjet tyre nga goditja e ligjit edhe kjo dihet. Në fakt është tashmë e njohur nga të gjithë se tek ne media dhe politika janë si mishi me thoin e jo dy pushtete të ndara e të kundërta. Ato janë “ajka” e korrupsionit moral të shoqërisë sonë. Idenë e famshme marksiste se politika është shprehje e koncentruar e ekonomisë mund ta parafrazojmë e të themi se “politika dhe mediat tona janë shprehje e koncentruar e ekonomisë sonë”. Nëse mund të quhet apo jo kjo ekonomi “mafjoze”, varet nga termi mafje që nuk ka ndonjë kuptim të vetëm e preciz. Por, nëse me mafje do të kuptojmë një aktivitet të paligjëshme ekonomik, shpesh edhe kriminal (si trafiqet), që zhvillohen nën ombrellën dhe lidhjet me politikën e që gjenerojnë, përveç parasë, edhe pushtet politik dhe mediatik atëhere jemi brenda. Tashmë është bërë krejtësisht e qartë se nuk kemi të bëjmë me raste të izoluara, por me një sistem të ngritur.
Atëhere lind pyetja: si ta gjykojmë deklarimin e kësaj të vërtete nga një politikan si Berisha që ka dy vjet që është në pushtet, madje kryeministër?
Nëse do të flasim pozitivisht për Berishën politikan mund të themi se pas katarsisit fals të Nanos ai ka meritën që e rifuti në gjuhën politike termin “luftë korrupsionit” dhe “krimit të organizuar” apo “kapje e shtetit e nevojë për çlirimin e tij” që nga socialistët as nuk përmendeshin më. Nuk mund t’i mohoet gjithashtu se me mediat ai nuk ka atë lidhje të sëmurë e njëherësh aq organike që kanë socialistët, veçanërisht kryetari i saj Rama, i cili punën e tij kryesore e kryen me mediat. (Kjo edhe për shkak se këto media lindën në kohën e dyshes Meta - Rama kryesisht dhe lidhjet i kanë kryesisht me ta.) Po ashtu gjykoj se të paktën në momentin ku ndodhemi është e tepruar të evokohet Berisha i viteve 92 – 97 si armik i mediave dhe i shtypit të lirë për t’ia faturuar deklaratën e tij kësaj armiqësie.
Por pyetja shtrohet: a mjafton për një politikan që është në krye të qeverisë të thotë një të vërtetë publikisht? Nëse do t’i referohemi deklarimeve të mëparëshme kësisoji të Berishës gjatë këtyre dy vjetëve pushtet do të themi se deklarata e tij e fundit tingëllon, si shumë të tjera më parë, një përzjerje demagogjie me synime frikësimi apo shantazhimi, por edhe thjesht me një nevojë shfryrje të pakontroluar nervash në mungesë fuqie për të vepruar. Tek e fundit ai i shëmbëllen atij që vetëm sa e trazon në folenë e tij sistemin e korrupësionit sikurse trazohet një kancer që bëhet pastaj më virulent. Politikani Berisha sillet sikur të jetë ende në opozitë kur flet kësisoj. Kurse nga politikani kryeministër Berisha nuk priten fjalë apo ide, por veprime. Dhe që të veprosh ndaj një sistemi siç është sistemi mediatik i krijuar në Shqipëri duhen, sipas mendmit tim, minimumi dy gjëra: së pari një projekt i qartë alternativ ose reformues për mediat që kemi. Së dyti duhet një masë dhe një peshore për të gjitha mediat jo një trajtim i diferencuar i tyre. Berishës i mungojnë të dyja edhe një projekt i qartë edhe një qëndrim i njëllojtë për të gjitha mediat. Pyetja që mund të shtrohet lidhur me mungesën e këtyre të dyjave është: a nuk do apo nuk është i aftë Berisha për të krijuar një projekt altarnativ e për të pasur një peshë e një peshore (ligjin) me të gjithë? Është një dilemë që e ka shoqëruar edhe në tërësi retorikën e tij mbi luftën kundër korrupsionit. Dhe për fat të keq pas dy vjetësh, veçanërisht pas takimit me Nanon, besimi se ai do, por nuk mundet është zbehur shumë në favor të idesë se ajo çka do seriozisht Berisha është vetëm pushteti. Edhe reagimi i fundit ndaj mediave kundërshtare i gjeneron kryesisht nga kërcënini i këtij pushteti dhe jo nga bindja se vendi ka nevojë serioze për një sistem tjetër mediatik.
(Korrieri 3 prill 2007)