Edi Rama nuk resht së deklaruari, në mënyrën më
sipërfaqësore, se shkaku i mospranimit të hapjes së negociatave qëndron tek
problemet e Evropës, tek rritja e partive antievropianiste, jo tek ne. Them se
kryeministrit i duhen drejtuar disa pyetje për ta thelluar sadopak këtë pohim,
të tilla si: Cilët janë problemet brenda Evropës? Nga çfarë burojnë ata? A kanë ndonjë lidhje me problemet tona?
A i rëndojmë ne, me hyrjen në BE, këta probleme apo jo?
Mendoj se kur flasim për problemet brenda Evropës duhet të
dallojmë dy kategori syresh: ata të Evropës së sistemit dhe ata të Evropës
antisistem, që ndërthuren me njëri tjetrin duke pasur një nga pikat e nxehta të
ndërthurjes pikërisht debatin e zgjerimit apo jo të BE me vende si Shqipëria.
Le t’i analizojmë shkurt këto dy kategori problemesh të Evropës.
Evropa e sistemit ka sot një nga problemet kryesore faktin
se jo të gjitha vendet evropiane rezultojnë njëlloj të suksesshëm brenda
sistemit. Ka vende si Gjermania, që janë shumë më të suksesshëm, e vende si
Greqia apo edhe Italia që kanë probleme me borxhin, evazionin fiskal me të
famshmin “spread” etj.. Pakënaqësirat e këtyre diferencave janë amplifikuar
shumë edhe nga futja në BE e dhjetë vendeve të tjera, ndër të cilat 8 prej ish
Lindjes, sepse vendet kryesore japin më shumë se sa marrin nga bashkësia
evropiane. Kjo ka bërë të flitet për Evropën me dy shpejtësi, për një Evropë të
Veriut dhe një të Jugut apo, së fundi, për një Evropë që, sipas Macronit, duhet
të ngulmojë në forcimin brenda vetes përpara zgjerimit.
Një kategori tjetër problemesh janë ato që i gjen në
argumentet antisistem të sovranistëve sipas të cilëve globalizmi dhe
neoliberizmi i Evropës së sistemit ka krijuar një polarizim të paparë midis një
pakice që dikton politikat dhe një shumice që i pëson këto politika. Popujt
evropianë, duke u ndjerë gjithnjë e më të tradhtuar nga elitat nacionale
politike, kulturore, mediatike, por edhe nga i ashtuquajturi projekt evropian,
që sipas tyre bën lojën e oligarkive nacionale dhe multinacionale, gjithnjë e
më shumë po u drejtohen sovranistëve. Ndër këta, ata të djathtë, u ofrojnë si
zgjidhje nacionalizmin të kombinuar me politika sociale (Le Pain, Kazinskij)
apo liberiste (Trump, Salvini); kurse sovranistët e majtë u thonë se arritjet sociale që kanë pasur vendet
evropiane deri në rënien e murit të Berlinit mund të rifitohen vetëm me
rimarrjen e sovranitetin nga Evropa e bankave dhe oligarkivë financiare (pak a
shumë qëndrimi i Jeremy Corbyn në Britani, një pjesë e Cinque Stelle në Itali,
etj.).
Sikurse dihet ndeshja midis këtyre dy evropave po bëhet
gjithnjë e më e ashpër pasi sovranistët po fitojnë shumë terren në opinionin
publik ndërkohë që Evropa e sistemit po bëhet gjithnjë e më zhgënjyese, si në
nivele nacionale ashtu edhe të BE-së.
Nuk është vështirë të kuptohet se Shqipëria përbën një
problem për të dyja këto Evropa. Për Evropën e sistemit ajo është problem për
shkak të gjendjes së saj ekonomike, mungesës së shtetit të së drejtës, të një
tregu vërtet të lirë, të një demokracie të konsoliduar - çka po i jep udhë një
autoritarizmi në rritje kombinuar me politika nacionaliste, korrupsionin,
krimin e organizuar. Edhe sovranistët i ndajnë një pjesë të këtyre shqetësime,
por ata kanë edhe të tjera. Ata i akuzojnë neoliberalët e djathtë dhe të majtë
evropianistë se u intereson vetëm individi krah pune sa më i lirë, individi
mall, atom dhe jo individi që i përket një komuniteti, një historie (sipas të
djathtëve) apo individi që kërkon të ndërtojë një shoqëri më të barabartë ku
cilësia e marrëdhënieve njerëzore, kuptimi i jetës përtej pasurimit janë vlerat
kryesore (të majtët). Sipas tyre, për të pasur sa më pak pengesa komunitare apo
sociale ata favorizojnë edhe emigracionin, i cili është burim problemesh të
mëdha të punësimit, nivelit të pagave, identitetit kulturor, sigurisë. Prandaj
ata janë shumë më të ashpër në qëndrimin ndaj emigracionit. E pra, një Shqipëri
kampione ndër vendet e Evropës përsa i përket fluksit emigrues, nuk mund të mos
jetë në shënjestrën e tyre, siç ishte së fundmi në Francë. Jo vetëm, por
shqiptarët, shtojnë ndjenjën e pasigurisë në popullatat vendase (temë kjo shumë
e rëndësishme për sovranistët e djathtë) për shkak se një pjesë e mirë e të
rinjve shqiptarë që emigrojnë nuk integrohen në sistem, por merren me
krim.
Të ndodhur përpara këtij presioni në rritje Evropa e
sistemit ndjen nevojën të mbrohet nga ofensiva antisistem. Dhe është e qartë se
një nga këto mbrojtje është edhe shtyrja e hapjes së negociatave për të pranuar
në BE vende gjeneruese të këtyre problemeve si Shqipëria.
Megjithatë, paradoksalisht, i vetmi shans që ka Shqipëria
që t’i hapen negociatat është pikërisht ndeshja e Evropës së sistemit me atë të
antisistemit. Ndërkohë që Evropa e sistemit është e gatshme ta pranojë
Shqipërinë për të mbajtur gjallë narrativen e projektit evropian si dhe për ta
përfshirë në fushën e influencës së vet Ballkanin Perëndimor, (edhe si treg e
vend investimesh), Evropa antisistem do të mbyllte dyert përfundimisht për
Shqipërinë pasi ajo kërkon të ndërtojë një narrativë tjetër.
E pra të thuash se Evropën e detyrojnë të shtyjë negociatat
problemet që ka brenda vetes, pa lidhje me problemet tona, është si të marrësh
një pjesë të “puzzle”-it dhe ta shesësh si e tërë pamja e tij. E vërteta është
se ne jemi pjesë e rëndësishme dhe jo vetëm pasojë e problemeve të Evropës aq
sa, nëse një ditë projekti Evropian do të dështojë, historianët do t’ia
atribuojnë këtë edhe gabimeve të zgjerimit me vende si i yni. Të mos njohësh
këtë përgjegjësi historike, morale, politike, duke akuzuar Evropën e sistemit
që, në fakt, për interesat e veta, po bën shumë më tepër se ç’meritojmë do të
thotë të vazhdosh të bësh një demagogji banale. Dhe s’ka se si të jetë ndryshe
me këtë kryeministër dhe sivëllezërit e tij që atë që thonë ditën e zhbëjnë me
punët e natës. Sepse nëse ka ndonjë gjë që ata i tmerron është pikërisht një
Shqipërie e modelit evropian të shtetit të së drejtës që do t’u hiqte atyre
pushtetin dhe paratë që i kanë fituar dhe vazhdojnë t’i fitojnë me punët e
natës. (Panorama, 14 tetor 2019)
No comments:
Post a Comment