Konflikti Rama - Meta nga jashtë godinës së pushtetit

Në shkrimin paraardhës me titull “Laguna Blu dhe kapitalizmi ynë kafshëror” e kam krahasuar pushtetin oligarkik në Shqipëri me një godinë trekatëshe me një shkallë të lëvizshme që lidh katin e  parë të bizneseve klienteliste, me katin e dytë të mediave klienteliste dhe katin e tretë të partive/banda (me aneks drejtësinë) - ndërkohë që, në një demokraci, ato duhet të jenë pushtete të ndarë. Në atë shkrim kam thënë midis të tjerash se kam më shumë respekt për trafikantët sesa për njerëzit e këtyre tre kateve: politikanë, pronarë mediesh, gazetarë dhe biznesmenë që pasurimin e tyre e kanë bazuar në mashtrimin dhe grabitjen e publikut. Pas kritikave të disa lexuesve të vëmendshëm  më duhet të bëj një korrigjim. E kam pasur fjalën për ata trafikantë që, në një mënyrë apo tjetër, kanë qëndruar jashtë lidhjes me tre katet e godinës e që shpesh kanë përfunduar të vrarë apo nëpër burgje. Kurse atyre që paratë e drogës i kanë përdorur për të hyrë në godinën e pushtetit më duhet tu gjej një vend të veçantë. Them se u shkon më së shumti bodrumi. Pra shkallës lëvizëse që lidh tre katet e godinës i duhet shtuar edhe një segment që siguron zbritjen dhe ngjitjen në bodrumin e krimit. Aq më tepër duke patur parasysh se banorët e bodrumit janë bërë gjithnjë e më të rëndësishëm në aktivitetet e kateve të tjera.

***

Kohët e fundit godina po lëkundet nga ulje ngritjet e një të ashtuquajturi konflikti Rama – Meta. Arsyet e këtyre lëkundjeve mbeten të paqarta pasi, shumëçka që na vjen nga kati i dytë, më shumë na fut në pista të gabuara, sesa na ndihmon për të kuptuar. Prandaj, për të kuptuar diçka më shumë, sipas meje, lipset një vështrim nga jashtë i të gjithë godinës. Dhe pamja nga jashtë tregon se konfliti nuk duhet parë si sherre për pushtet në katin e tretë, siç e shohin shumë, por në kontekstin e një krize të të gjithë godinës. Kjo krizë është e dyfishtë: më një anë kemi krizën e rëndë ekonomike në të cilën e ka zhytur vendin godina; më anë tjetër krizën e rëndë të besimit ndaj godinës, ku, në rreth vicioz, kriza ekonomike ka shtuar krizën e besimit dhe kriza e besimit thellon krizën ekonomike. Lëkundjet e raportit Rama - Meta duhet t’i shohim më së pari si manifestim të kësaj krize. Dhe vetëm pastaj të shtrojmë pyetjen: mos vallë ardhja e Edi Ramës e ka thelluar këtë krizë dhe pse.

Kriza ekonomike

Për krizën ekonomike është e tepërt të zgjatem. Ajo është pasojë e një ekonomie të dështuar piramidale, të bazuar mbi mashtrimin dhe grabitjen e publikut, që po arrin në grahmat e fundit. Për të dalë prej saj duhen operacione serioze e të përgjegjëshme që të synojnë shkatërrimin e kësaj godine, ndërprerjen e lidhjeve kriminale të punëve të katit të tretë me  punët e kateve të tjera dhe ndërtimin e strukturave të tjera të ndara. Mirëpo këtë as që e mendojnë njerëzit e godinës. Përkundrazi, ata kanë lëshuar taksidarët e policët të ushtrojnë terror psikologjik dhe fizik kundër njerëzve për të mjelur të ardhurat e fundit që u kanë mbetur. Kjo ka thelluar krizën ekonomike sepse njerëzit, nga ana e tyre, nuk mbajnë dot më dhe mbyllin qepenat e ikin - derisa të vijë një ditë kur të sulmojnë godinën për të ndaluar grabitjen që po u bëhet. Kaq po them për krizën ekonomike pasi kam përshtypjen se të gjithë e kanë të qartë se për çfarë po flas ngaqë e përjetojnë përditë si ethe në trup.

Kriza e besimit.

Problemi është se deri dje, megjithë varfërinë dhe vështirësitë ekonomike në rritje, godina ka mbijetuar. Një nga shkaqet e mbijetesës ka qenë propaganda që godina ka përhapur nëpërmjet katit të dytë për të mbajtur gjallë besimin tek ajo nëpërmjet alternimit të njerëzve të katit të tretë, veçanërisht nëpërmjet lojës së ashtuquajtur të votimeve.  Gjatë viteve kjo propagandë ka ndërruar gjuhë. Fillimsht i ka ndarë njerëzit e katit të tretë në “të mirë” dhe “të këqij”, pastaj në “më të mirë” e “më të këqinj”, pastaj në “e keqja më e vogël”, deri tek “qelbësirat” kundër “kryeqelbësirës”. Sot kemi arritur në pikën e konsumimit të kësaj loje. Sipas meje dy vjetët e Edi Ramës konsumuan mashtrimin e fundit të godinës.

Konflikti Rama - Meta

Megjithatë, siç ndodh rëndom me ata që janë mësuar me pushtet dhe e humbasin kontaktin me realitetin, njerëzit e godinës nuk e shohin kështu gjendjen. Ata mendojnë se mund ta vazhdojnë lojën e alternimit të kryeqelbësirave që bëhen qelbësira dhe të qelbësirave që bëhen kryeqelbësira. Tek ky gabim e ka burimin, sipas meje, konflikti Rama - Meta. Konflikti është një përpjekje mashtruese e rradhës për të gjetur një kryeqelbësirë për t’ia hedhur publikut që ky të besojë edhe ca kohë tek qelbësirat e godinës.  Dhe nuk ka dyshim se qoftë PS-ja qoftë PD-ja mendojnë se më i përshtatshmi për këtë rol është Ilir Meta. Ndërkaq ky kundërvepron për të mbrojtur interesat e tij duke u thënë direkt ose indirekt se s’mund ta bëjnë këtë lojë me të, sepse ai u njeh dhëmbë e dhëmballë të tërë qelbësirave të godinës të të tëra kateve. Kjo lojë po njeh kohët e fundit ulje ngritjet e veta. Pas reagimit të fundit të Metës kundër kryeprotagonistit të kësaj përpjekje për mashtrim, Ramës, u duk sikur do të bëhej nami, do të binte qeveria, por shpejt konflikti u qetësua, ndoshta me ndonjë pazar të rradhës të mbyllur edhe me njerëzit e katit të parë, ndërkohë që publikut iu shfaq filmi i vjetër tashmë i bërë bozë: “Fajin e ka Doktori”. Por kuptohet se kjo nuk do të zgjasë shumë, sepse gjendja po precipiton.

Roli i Ramës

Sipas meje Rama, përveç faktit se e gjeti vendin të superlodhur nga kriza ekonomike dhe e besimit ku e la doktor Berisha po bëhet një katalizator i jashtëzakonshëm i përshpjetimit të saj. Ai po bën të na shfaqen me shpejtësi dhe evidencë të paparë veset më të këqija të godinës. Ose, thënë ndryshe, Rama po bën veprime që po i çjerrin përfundimisht maskën godinës.

Së pari, ai e ka çuar në ekstrem arrogancën dhe korrupsionin e godinës. Nuk di të them nëse është droga e pushtetit apo efekti i kokainës për të cilën e kanë akuzuar shpesh, por arroganca dhe egërsia me të cilën qeveria e  tij po grabit njerëzit jashtë për të paguar të tijtë brenda ka arritur kulme të papara. Ai po i tejkalon edhe normat më të ulëta morale me të cilat kanë punuar deri më sot njerëzit e godinës, qoftë me njerëzit jashtë godinës qoftë edhe me njëri – tjetrin brenda. Është e pabesueshme lehtësia me të cilën nxjerr ligje për të futur në burg njerëzit e thjeshtë për një faturë ndërkohë që vetë i shkel ligjet në mungesë të plotë transparence për të favorizuar veten dhe të tijtë. Ç’të thuash për lejet  e ndërtimit që u jep buzë detit apo tek Parku Sandrit dhe Samirit pasi i ka akuzuar këta si simbol i lidhjeve korruptive të biznesit dhe mediave me pushtetin dhe ka premtuar pastrimin e bregdetit dhe ndalimin e lejeve të ndërtimit në Kryeqytet? Po për faktin se e sheh më shumë jashtë se brenda vendit dhe, s’mjafton kjo, por nëpër udhëtimet merr me vete edhe pikturat për të çelur ekspozitat e tij personale? Së fundi i la njerëzit pa gojë me idenë çmendurake për të paisur ministrat me jaguarë, çka  është një sklandal i dyfishtë: si për faktin e makinave të shtrenjta që ka zgjedhur edhe për paturpësinë e dhënies së tenderit klientit të tij. E pastaj, në bazë të parimit krimi ndjell krimin, këto bëma e çojnë deri  tek propozimi i një shtesë të ligjit mbi shpifjen ku shkruhej: “Shpifja e kryer botërisht ndaj një funksionari të lartë shtetëror apo të zgjedhur, me qëllim atribuimin atij të një fakti që parashikohet nga ligji si vepër penale, dënohet me gjobë ose me burgim deri në tre vjet”.

Pjesa tjetër ku ai po jep kontribut personal është prishja e raporteve brenda godinës. Kapot e vjetër të godinës kanë ndërtuar kodin e tyre të sjelljes jo vetëm me njerëzit jashtë, por edhe me njëri tjetrin çka me dy fjalë mund të përmblidhet me garancinë e pandëshkueshmërisë dhe njëfarë ndarje të territorit përsa i përket përfitimeve. Edhe takimi i Metës me Ramën në Lalëz, ku u vendoz aleanca, ishte pjesë e këtyre marrëveshjeve mafjoze. Mirëpo Rama nuk po jep siguri se do ta respektojë këtë marrëveshje. Ai kalon me lehtësi nga marrëveshjet mafjoze në gjendje delirante duke u paraqitur sikur ai është i miri që po e pengojnë të këqijtë si Ilir Meta për të pastruar Shqipërinë.  Për këtë po manovron që aneksin e drejtësisë ta bëjë instrument krejtësisht të vetin dhe po ashtu duke lëshuar thirrje si ajo e fundit: “bëhuni me PS që të pastrojmë Shqipërinë”. Sigurisht kjo ka acaruar Ilir Metën dhe jo vetëm. Sepse nuk mund të flasë për pastrim të Shqipërinë njeriu që ka lidhje më shumë se të gjithë të tjerët me njerëzit e bodrumit.

Po ashtu, kohët e fundit, po i thekson prirjet delirante për tu bërë zot i vetëm i të gjithë godinës – që do të thotë edhe të përfitimeve të katit të parë - duke ia kaluar në këtë delir edhe paraardhësit të tij që këtë delir e kishte jo të vogël. Në këtë kontekst edhe raporti i tij me katin e dytë po bëhet gjithnjë e më problematik. Megjithëse mediet dhe shumica e gazetarëve punojnë për godinën, ato deri më tani, për hir të lojës që bëjnë, kanë gëzuar një lloj autonomie. Psh. më së shumti cenzurën ndaj gazetarëve e kanë ushtruar pronarët e mediave që kanë shërbyer edhe si ura lidhëse e medieve me bodrumin, katin e parë dhe katin e tretë. Kurse Rama po kërkon ta bëjë vetë edhe punën e cenzuruesit.

Të vetmit me të cilët duket se ka ende marrëdhënie të mira janë njerëzit e bodrumit, por edhe kjo i ka krijuar shumë probleme me njerëzit e kateve të tjera sepse ata, jo vetëm që duan ta ruajnë një lloj aparence, por ndjehen edhe të kërcënuar nga pushtimi që po i bëjnë katit të tretë, me inkurajimin e Ramës, ata të bodrumit.

Si përfundim

Vështruar nga jashtë pamja tregon se në punën e së keqes njerëzit e godinës kanë qenë dhe vazhdojnë të mbeten komplementarë të njëri tjetrit. Konflikti Rama - Meta i kohëve të fundit, sipas meje, thellë thellë duhet interpretuar në këtë kontekst si një shmangie e të gjithëve nga e vërteta e krizës që kanë krijuar sëbashku. Ndërkaq, dalja e një njeriu me karakteristikat morale të Ramës në krye të godinës duhet parë si shprehja më eksplicite e degjenerimit shumëvjeçar të saj.

Aktorët e katit të dytë që bëjnë sot sikur janë të zhgënjyer me Ramën, apo që e nxisin “të mirin” Rama t’i bjerë “të keqit” Meta, bëjnë thjesht lojën e godinës sepse dihej që Rama ishte një nga themeluesit e kësaj godine. E njëjta gjë mund të thuhet edhe për ata që shpresojnë se Meta do të bëjë më në fund një lëvizje të fortë kundër marrëzive të Ramës si dhe për ata të opozitës që u drejtohen vazhdimisht atyre që votuan Ramën duke u thënë: a ju paralajmëruam që do të binit nga shiu në breshër me këtë kokainoman? Këtyre u duhen bashkuar edhe ata ironikë, indiferentë apo të nënshtuar që mendojnë se godina në fjalë është kapelja që meritojnë shqiptarët, me fjalë të tjera se kjo mafje në pushtet,  gjithsesi, krijon një lloj qëndrueshmërie dhe sigurie, dhe që e presin zgjidhjen e krizës brenda lojës së saj.

Personalisht ngulmoj se ashtu siç analiza e krizës duhet bërë nga jashtë godinës edhe zgjidhja duhet kërkuar jashtë saj. (Panorama, 16 Nëntor 2015)

Laguna Blu dhe kapitalizmi ynë kafshëror

Para dy vjetësh, kur jam pyetur se kush do të qe më mirë të fitonte zgjedhjet e vitit 2013 kam bërë një arsyetim që disa e morën me qesëndi: nëse fitonte Berisha, shqiptarët do të humbnin edhe katër vjet me shpresën se, kur të vijnë këta të tjerët, gjërat do të ndryshojnë, kurse po fitoi Rama do të ndërgjegjësohen më shpejt  se këta nuk janë zgjidhja, por pjesë e problemit, prandaj ndoshta do të fillojnë të kërkojnë zgjidhjen e vërtetë.

Nuk e kisha menduar se qeverisja Rama do të punonte kaq shumë për ta përmbushur sa më shpejt parashikimin tim. Por kjo historia e lejes dhënë Sandrit dhe Samir Manes për të ndërtuar në Qerret, buzë detit dhe e lejes tek Parku përballë Ekonomikut në Tiranë që mbahet sekret se kujt i është dhënë, por zëra të mirëinformur flasin se rrotull tyre duhet ta kërkojmë lejemarrësin – duke pasur parasysh se kjo dyshe ishte paraqitur nga Rama dhe të tijtë si emblema e lidhjeve korruptive të Berishës me biznesin dhe mediet – sikur e mbushi kupën e bindjes se gjërat me Ramën po vashdojnë atje ku i la Berisha, veç duke precipituar edhe më shpejt. Dhe nuk e kam fjalën se u ndërgjegjësuan banorët e Lagunës Blu të Qerretit,  shumica e të cilëve, sipas meje, kanë qenë kaherë të ndërgjegjësuar për kuptimin e vërtetë të përshëndetjes “Të fala Sandrit” që Rama i drejtonte këtij me gazetarët. E kam fjalën për njerëzit që po e ndjekin ngjarjen nga jashtë gardheve të Lagunës Blu historinë.

Gjeneza e së keqes

Në fakt kjo historia e Qerretit është emblematike për të kuptuar mekanizmin se si është pervertuar që në gjenezë sistemi kapitalist që deshëm të ndërtonim, për të përcaktuar përgjegjësit, për të analizuar se në ç’fazë jemi sot, dhe për të gjetur rrugëdaljen. Mund të ishte edhe një subjekt i lezeçëm romani me titull “Ngritja dhe rënia e Lagunës Blu”.

Historia fillon kur toka në fjalë u dha me koncesion medemek për ndërtimin e një fshati turistik me idenë e zhvillimit kapitalist të vendit. Me fjalë të tjera ideja që iu shit popullit ishte se atje do të ngrihej një kompleks turistik nëpërmjet të cilit investitorët do të nxirrnin përfitimet e tyre por, vini re,  në të njëjtën kohë do të punësonin njerëz në hoteleri, bar - restorante e shërbime të tjera, do të paguanin edhe taksa me të cila do të mbahej shteti dmth. do të kurohej edhe interesi publik.

Por çfarë ndodhi? Në vend të objekteve turistike atje, kryesisht në kohën e socialistëve, u ndërtuan vila dhe apartamente për elitën  re që po drejtonte vendin, politikanë, biznesmenë, gazetarë, shkrimtarë, shoqëri civile etj.. Kur erdhi koha e demokratëve ndërtimet e kryera, në vend se të ktheheshin në destinacionin turistik, u privatizuan duke u ndryshuar ligji. Pra kjo copë e vyer bregdeti që mund të prodhonte të mira për të gjithë shoqërinë mbi bazën e harmonizimit të interesit privat me atë publik, me shtetin si rregullator të kësaj harmonie, u kthye praktikisht në një pronë private e një pakice të privilegjuarish të pushtetshëm që kanë edhe ligjin edhe arrën në dorë.

Sistemi i ngritur

Të kuptohemi, nuk është halli i një fshati të vogël, por se Shqipëria është kthyer e gjitha në një “fshat turistik” të tillë që shfrytëzohet për interesa private të një pakice. Po ta shohim nga ky këndvështrim shumë nga banorët e Qerretit që revoltohen sot kundër Sandrit që u ka uzurpuar  fushat e sportit, janë “bashkëvuajtës dhe bashkëfajtorë” me Sandrin pasi po pësojnë atë që në një farë kuptimi u kanë bërë të tjerëve poshtë tyre -  sigurisht sipas jerarkisë dhe përshkallëzimit që ndodh në një sistem oligarkik të egër si ky i yni.

Tingëllon meskine kur dëgjon sot debatin të fokusohet mbi atës e kush ua dha lejet Sandrit dhe Samirit në Qerret: Berisha, Basha apo Rama, për të gjykuar se kush është fajtori kush del i larë. Apo se janë apo nuk janë në rregull me ligjin këta, kur dihet se ligjet i kanë bërë siç u ka interesuar. Sipas meje është e qartë si drita e diellit se ky është një krim që është bërë së bashku  dhe debati duhet bërë mbi atë se qerretizimi është mënyra se si ka funksionuar e funksionon Shqipëria nën drejtimin e këtyre njerëzve që përfaqësojnë tre pushtetet më të rëndësishme në vend: atë ekonomik, atë mediatik dhe atë politik si dhe i asaj se si kemi reaguar ne si shoqëri civile, gazetarë, qytetarë ndaj tij.

Figurativisht do ta krahasoja sistemin oligarkik të qerretizimit të Shqipërisë që kanë ngritur këta me një godinë tre katëshe ku në katin e parë qëndron Samiri & Co dmth. i ashtuquajturi biznes, në katin e dytë është perandoria e Sandri & Co, dmth të ashtuquajturat medie, kurse në katin e tretë është e ashtuquajtura politikë, ku sundojnë Rama, Berisha, Basha, Meta & Co. Por ndërkaq të tre katet janë të lidhur me shkallë të lëvizshme që ndihmojnë që një pjesë e mirë e protagonistëve të lëvizin nga njëri kat në tjetrin duke bërë edhe biznesmenin edhe pronarin e medieve edhe politikanin, veçanërisht duke qarkulluar pronat dhe paranë publike nga njëri kat në tjetrin. Duhet thënë se zyrat kryesore në dy katet e para i zotërojnë prej kohësh të njëjtët njerëz, figurativisht Samiri dhe Sandri, kurse në katin e tretë ndodhin herë pas here ndoca lëvizje: protagonistët ndërrojnë zyrat, ata të maxhorancës shkojnë në zyrat e opozitës dhe vice - versa - lëvizje këto gjithmonë të miratuara dhe inkurajuara nga interesat e katit të parë dhe të dytë. Të rinjtë që duan të ngjiten në katin e tretë duhet më së pari të marrin “bekimin” e Samirit me shokë, pastaj të kalojnë në katin e dytë, të promovohen nga Sandri me shokë në mënyrë që, kur të kalojnë në katin e tretë, të kenë dhënë prova se do të punojnë për godinën e pushtetit oligarkik. Po ashtu ndërkohë që në katin e parë punët bëhen sa më në heshtje në katin e dytë dhe të tretë ka më shumë zhurmë, bëhen edhe debate, ku ata të katit të tretë zbresin dhe bëjnë sikur shahen e ofendohen me njëri tjetrin apo me gazetarët, deri akuzojnë njërin tjetrin se marrin drogë, se kanë vrarë njerëz, se kanë çuar njerëz që të vriten, se venë gjoba, se marrin gjoba. Por kur vjen puna askush nuk përmend lidhjet e përbashkëta që kanë me Samirin & Co. Madje aftësia e tyre më e madhe është të bëjnë sikur grinden për interesat e publikut gjithë duke punuar për interesat e katit të parë – dhe të vetes së lidhur me ta, sigurisht. Psh. kur Rama thoshte “Të fala Sandrit” njerëzit e thjeshtë duhet ta kuptonin sikur po u thoshte: prit sa të vij unë në pushtet pa ta tregoj qejfin, kurse, në fakt, i kujtonte atij të mos harronte punët që kishin bërë bashkë kur ishte kryetar bashkie, si psh. se si prishën sëbashku gjithë kompleksin rreth stadiumit Qemal Stafa që Sandri të ngrinte Klanin dhe pastaj pallatin njëzet katësh.

Dua të them se në thelb kjo godina e pushtetit tonë oligarkik, - që, harrova të them, ka diku, si aneks të saj, edhe zyrat e Drejtësisë, që e përdorin sa herë u duhet për të hequr qafe ndonjë që u kërcënon sadopak pushtetin e tyre ekonomiko - mediatiko – politik, vazhdon të punojnë si në kohën e Hoxhës, si një grusht i vetëm në mjeljen e popullit për të mbajtur me pekule nomenklaturën. Dhe për të vërtetuar se këta janë një bllok i vetëm ju ftoj të shkoni të shikoni se si banojnë së bashku në Qerret apo në Roling Hills ku kanë krijuar nga ato të ashtuquajturit “gated community” (komunitet i mbrojtur me mure e roje) që i gjen kryesisht në vendet e Amerikës Latine, e që ne, si përvojë, e kemi me Bllokun në Tiranë dhe atë të Plazhit. Tani është zgjeruar një çikë po në thelb e njëjta filozofi e nomenklaturës së djeshme i inspiron. Dhe nëse doni të gjeni se kush është më i pushtetshëmi sipas logjikës së nomenklaturës  së Hoxhës shikoni madhësitë e vilave që kanë. Mua më rezulton se në Rolling Hills, ku ka ministra dhe ish kryeministra nga të gjitha krahët statusin e Enverit dhe Mehmetit e kanë Samiri dhe Sandri.

Ç’po ndodh sot?

Këtë që po ndodh në Qerret dhe tek Parku i Liqenit nuk duhet ta mendojmë ngushtë – siç bëjnë disa - duke thënë se këta qenkan kaq të poshtër, sepse, megjithëse kanëkaq shumë, s’paskan të ngopur. Problemi që ngre kapitalizmi i ngritur nga bllokmenët e Qerretit dhe Roling Hillsit është se ashtu sikurse bllokmenët  e Enver Hoxhës ishin krejtësisht të paaftë të ndërtonin një socializëm me fytyrë sadopak njerëzore edhe këta të sotmit janë krejtësisht të paaftë të ndërtojnë një kapitalizëm me fytyrë njerëzore. Jua them unë, këta janë sot në hall të madh dhe hall më i madh sesa bulimia e tyre për para dhe prona është paaftësia e tyre për të ndërtuar shtet dhe për të ndërtuar një ekonomi që prodhon. 

A keni parë ndonjë vend tjetër nga ata të ish Lindjes të kolapsojë nga piramidat mashtruese ashtu si ne? A keni parë ndonjë vend tjetër ndër këta ku të ketë ndodhur masakra urbane ashtu si tek ne? A keni parë të mbillet ndonjëri prej këtyre vendeve nga veriu në jug me drogë si tek ne. A keni parë që të marrin njerëzit arratinë sikur të jenë në Luftë si tek ne? Ja, në luftë është Ukraina, por nuk ikin siç ikin shqiptarët nga lufta që u kanë hapur këta grabitqarë. Problemi është se duke mos qenë në gjendje të ndërtojnë një kapitalizëm prodhues, ata pasurimin e tyre e kanë llogaritur vetëm në vjedhjen e parave të të tjerëve. Është thjesht si puna e hajdutit që meqënëse nuk ka bërë asnjë shkollë dhe s’ka mësuar asgjë kërkon të jetojë duke vjedhur të tjerët. Madje - të më falë lexuesi për guximin që po marr duke thënë këtë që vijon - personalisht kam më respekt për trafikantët e drogës sesa për këta lloj grabitqarësh të pronës publike. Sepse trafikantët të paktën venë veten në rrezik kurse këta punojnë të sigurt nën mbrojtjen e policisë, mediave dhe drejtësisë.

Mirëpo një sistem ku vjedhja mbetet e vetmja mënyrë për t’u pasuruar krijon varfërim gjithnjë e më të madh - kujtoni piramidat - sepse dikush duhet të punojë që këta të vjedhin. Ka të dhëna, që kati i tretë dhe ai i dyti nuk i bëjnë të njohura, që këta kapitalistë kafshërorë janë në krizë, sepse janë të zhytur në borxhe dhe tani po negociojnë me kryeaktorët e katit të tretë se si t’i kalojnë këto borxhe në kurriz të shqiptarëve. Për mua kjo krizë shpjegon se pse Sandri merr guximin t’u kundëvihet edhe njerëzve me të cilët ka bashkëjetuar tek Laguna; që duan të na hanë edhe një pjesët tjetër të Parkut; që Goni kërkon ta paguajmë si frëngu pulën rehatinë e bythës së ministrave duke e vënë atë në Jaguarët që do t’ia japë qeverisë me leasing; që nxirren para nga fondi rezervë i shteti për të paguar aparate dixhitale që do t’i sjellë një nga ata që shëtit me ashensor nga kati i parë në të dytin e në të tretin. Kjo shpjegon se pse kryeaktori i katit të tretë që këta e veshin nga koka te këmbët për ta nxjerrë sa më të bukur në skenën e mashtrimit, ka lëshuar policinë që të mjelë lopën me hir dhe me pahir. Dhe meqë lopa nuk po prodhon më qumësht ka zëra se më të fortët e godinës trekatëshe do të vendosin për therjen së saj përfundimtare dhe ndarjen e mishit në tre katet që rezikon të përfundojë me vrasje brenda godinës çka e paralajmëruan fadromat e Lagunës Blu. Jemi në logjikën e Bllokut të vjetër mos harroni, veçse ai ishte socializëm me fytyrë kafshërore ky është kapitalizëm me fytyrë kafshërore.

Zgjidhja e problemit

Historia e Qerreti tregoi se  godina trekatëshe e pushtetit ekonomik, mediatik politik me aneks atë gjyqsor, që punon për interesat e një pakice që jeton në blloqet lluksoze të ngritur mbi grabitjen e shumicës  duhet shembur sa më parë në emër të një projekti të ri. Në këtë projekt të ri sektorët e biznesit, të mediave, politikës dhe drejtësisë duhet të zhvendosen në hapësira të ndara nga njëri tjetri dhe të merren në duar njerëzish të aftë për të bërë biznes, për të bërë gazetari, për të bërë politikë për të bërë drejtësi, dmth. për të ngritur një kapitalizëm me fytyrë njerëzore jo si ky që kanë ngritur këta që nuk dinë as ç’është biznesi i vërtetë as politika as gazetaria dhe as drejtësia. Ku t’i  gjejmë këta njerëz është pyetja. E para gjë që duhet bërë për t’i gjetur është që gjithsekush që e ndjen peshën e këtij kafshërimi të përditshëm ta kërkojë njeriun tek vetja dhe jo  të shpresojë se këtë problem do t’ia zgjidhin kafshët që e kanë krijuar. Sepse, e thotë edhe Ajnshtajni: nuk zgjidhen problemet duke menduar në të njëjtën mënyrë si kur i kemi krijuar. Dhe kafshë si këta të godinës trekatëshee kanë konfirmuar tashmë se s’njohin mënyrë tjetër të menduari përveç asaj kafshërore të Bllokut të Enver Hoxhës. (Panorama, 2 Nentor 2015)

E diela pa makina si metaforë e punëve të qeverisë

Para disa kohësh duke dashur të shpreh kontradiktën midis disa ideve të mira që kërkon të aplikojë Rama në atë që shumëkush sot e quan operacion fasadë, vetëm për tu dukur sikur po zhbën gabime të së shkuarës, dhe efekteve negative që ato kanë prodhuar, kam përdorur metaforën e hapjes së një trupi që i ka të sëmura të gjitha organet me pretendimin se mund të bësh operacion në të gjitha njëherësh, çka rezulton me vdekjen dhe jo shërimin e të sëmurit.  Duke vëzhguar si këmbësor dhe si shofer operacionin e ndalim qarkullimit në qendrën e Tiranës ditën e dielë mu duk se gjeta një metaforë më konkrete për të ilustruar se si idetë e mira mund të kthehen në të kundërtën e tyre.

Le ta përshkruaj metaforën e së dielës:

Nuk ka dyshim se ndotja e ajrit dhe pengesa e qarkullimit si këmbësor në Tiranë është bërë dramatike. Duhet thënë se kjo është kryer veçanërisht gjatë viteve 2000 - 2010 kur Tirana pësoi transformimin kryesor nga qytet i ndërtuar për këmbësorë në qytet të makinave. Megjithë sugjerimet që i janë bërë ish Kryetarit të Bashkisë Rama dhe oligarkëve ndërtues që e sollën në pushtet se qendra historike kryesisht duhej të restaurohej kurse ndërtimet e mëdha duhet të bëheshin në periferi sipas një plani urbanistik që do të parashikonte më së pari ndërtimin e infrastrukturës, dhe pastaj ndërtesat, u bë e kundërta: ndërtimet e larta, që shtuan densitetin e popullsisë në mënyrë dramatike, u kryen në qendër që nuk kishte infrastrukturë për t'i mbajtur ato dhe, po ashtu, edhe kur u bënë jashtë unazës u bënë duke u ndërtuar fillimisht pallatet e pastaj rrugët, pa përfillur asnjë parim të raportit ndërtim gjelbërim apo ndërtim infrastrukturë, sepse synohej vetëm rritja maksimale e sipërfaqes së shitëshme të ndërtimit. Për t'i krijuar popullsisë që u rras veçanërisht në qendër sadopak vend për makinat u krye zgjerimi i rrugëve që rezultoi thjesht si krijim i një radhe parkimi makinash dhe përgjysmim, në mos edhe krejt zhdukje, të trotuareve të këmbësorëve. Si përfundim në lagjet e banuara të Tiranës sot nuk gjen gjë tjetër përveçse pallate me dendësi të paparë, rrugë dhe rrugica dhe ndonjë shesh të mbetur ende pa u ndërtuar  - të gjithë të zaptuar me makina në lëvizje ose në parkim. Tirana ka dalë kështu krejtësisht jashtë standardeve evropiane përsa i përket jo vetëm cilësisë së ushqimit më primar të njeriut: ajrit, por edhe shumëçkaje tjetër që ndikon në cilësinë e jetës së qytetarit si hapësirat e gjelbëra, fushat e sportit, shëtitoret, trotuaret ku mund të ecësh i qetë etj.. Sigurisht kjo kërkon një ndryshim. Po a mund të jetë i suksesshëm operacioni që na u imponua me urdhër që të lemë makinat dhe të kthehemi në këmbësorë apo biçiklistë duke ndërprerë qarkullimin e makinave në qendër një herë në muaj.

I kujtoj lexuesit se këtë rast po e përdor si metaforë të thuajse të gjitha punëve të qeverisë.

E pra, çfarë ndodhi të dielën në Tiranë?

Ndërkohë që në bulevard një pjesë këmbësorësh ecnin të lirë nga makinat, në rrugët paralele dhe tërthore me bulevardin, si ajo që kalon  prapa Bankës dhe prapa Parkut Rinia si dhe në rrugë të tilla kryesore si ato në të dy anët e Lanës shihje një lum makinash që ecnin më ngadalë se këmbësorët pasi nuk kishin se ku të kalonin nga ndalimi i qarkullimit në arterien kryesore. Dhe e para gjë që të vinte në mendje ishte pikërisht ndotja e ajrit. Mjafton të bësh një kalkulim të shpejtë për diferencën e ndotjes që krijon një makinë që ecën shpejt dhe kalon nga njëri cep i bulevardit në tjetrin për të dalë jashtë qytetit dhe ndotjes që prodhon një makinë që rri e ndezur dhe ecën me hapin e breshkës nëpër rrugët e qytetit për të dalë në konkluzionin se ndotja e ajrit mund të jetë edhe më e madhe me këtë operacion. Kam takuar njerëz që më kanë thënë se për të dalë nga Rruga e Elbasanit për të shkuar tek rruga Dom Bosco në pasditen e së dielës u është dashur një orë e gjysmë. Ndotjes katastrofike të ajrit që prodhojnë këto makina duhet t'i shtosh pastaj edhe disa dëme të tjera, pa llogaritur fare shpenzimet e karburantit. Psh. jeta e banorëve në pallatet ku kalon ky lum makinash shndërrohet në ferr jo vetëm përsa i përket ajrit, por edhe zhurmës. Po ashtu duhet llogaritur ajri i ndotur që thith tërë ajo mori njerëzish që rrinë brenda lumit të makinave që lëvizin me shpejtësinë e breshkës. Nuk po i hymë fare humbjes së kohës apo stresit psikologjik.

Dikush mund të thotë po pse lëvizin këta me makinë sepse aksioni i Baskisë synon pikërisht pakësimin e tyre? Këtu vijmë edhe një herë tek problemet që kemi akumuluar pa korrigjimin në bazë të të cilave operacione të tilla kthehen në të kundërtën e tyre. Siç e thashë një nga problemet e mëdha të qytetit tonë është se, përveç qendrës, nuk gjen më lulishte apo  një park për njerëzit të dalin të shëtisin apo të ulen e të bëjnë muhabet, ku nuk ka një fushë sporti ku të rinjtë të luajnë futboll apo basketboll, por vetëm pallate rrugë, parkingje dhe ndonjë kafe. Prandaj, për të mbetur vetëm tek ajri, një të mirë aq të madhe për cilësinë e jetës që e kemi pasur gratis: natyrën dhe ajrin e pastër sot, përveçse tek Parku i Liqenit duhet ta kërkojmë jashtë qytetit, paradoksalisht duke ndotur ajrin dhe duke thithur një ajër të superndotur derisa të dalim atje, sepse për të dalë nuk ka mundësi tjetër veçse të marrësh makinën. Kurse po u ndalove njerëzve këtë mundësi ua bën të dielën edhe më të mërzitëshme. Ja kështu pra, në një kohë kur pretendohet se po i jep qytetarëve një ditë më të mirë në kuptimin  e një ajri më të pastër dhe të mundësisë për të lëvizur në qytet lirshëm si këmbësor krijohet një qytet që jo vetëm ndoshta ndotet edhe më shumë por bëhet edhe më i padurueshëm në shumë aspekte të tjera.

Rikujtoj edhe një herë se kjo është një metaforë për të shprehur se sa e vështirë është t'u gjesh  vetëm me mjete policore, pa u konsultuar dhe bashkëpunuar me qytetarët zgjidhjen e duhur problemeve që janë mahisur e bërë mullar, e se, edhe idetë e mira, po nuk u aplikuan në kontekstin e duhur, me seriozitetin dhe përgjegjësinë e duhur, rezultojnë ose si operacion fasadë ose si papjekuri dhe marrëzi - siç po rezultojnë shumë nga ato të qeverisë Rama. (Panorama, 21 tetor 2015)

Afera CEZ dhe Reforma në Drejtësi

Kush kërkon të masë se sa ka ecur Shqipëria nga shteti totalitar në drejtim të shtetit të së drejtës, apo në çfarë drejtimi ka ecur, duhet t'i referohet skandalit CEZ dhe luftës politike që po zhvillohet rreth tij, si një test bazë i vitit 2015 që shënon një çerek shekulli nga fillimi i kalimit nga partia shtet në pluralizëm politik.  Ky test duhet tu shërbejë shumë edhe atyre që po merren sot me të ashtuquajturën reformë në drejtësi.

E pra për mua ky test jep të dhëna dramatike. Ai tregon se struktura e sistemit të kaluar të partisë shtet vazhdon të dominojë strukturën e sistemit aktual jo vetëm përsa i përket raportit piramidal të pushteteve, por edhe përsa i përket mendësisë që buron prej këtij raporti, që, në një rreth vicioz, mbështet strukturën piramidale. Flas për mendësinë pasi për mua është skandaloz fakti  që shumica e atyre që plazmojnë opinionin publik, me në krye partitë, po përdorin një gjuhë enveriste në analizimin e skandalit ÇEZ. Ç’dua të them me këtë? Të gjithë ata që e kanë jetuar kohën e diktaturës dhe veçanërisht pastrimet e njerëzve të pushtetit e kujtojnë mirë se, kur bëhej fjalë për zbulimin e armiqve dhe dënimin e tyre, këta i zbulonte partia dhe udhëheqësi kryesor dhe po ashtu i dënonte partia. Kurse Drejtësia ishte thjesht ekzekutorja e vendimeve të marra në Plenium, në Byro apo në shtëpinë e Enver Hoxhës. Edhe kur bëhej fjalë për faljen apo riabilitimin e tyre edhe kjo ishte një punë e partisë. Drejtësia punonte disi më e lirë vetëm mbi ata që kryenin krime që quheshin ordinere, por edhe në këto raste biografia politike ishte shumë e rëndësishme në vendimet që merreshin.

Në thelb e njëjta mendësi po reflektohet edhe në këtë rast. Publiku u ndesh me një megaskandal vjedhjeje, ku dalin të përfshira të tre partitë kryesore, liderët e tyre dhe oligarkët rreth tyre. Mirëpo ky skandal nuk u vendos në kontekstin e një shteti demokratik, si një çështje e drejtësisë, si krim ordiner, por i gjithë skandali u vendos - në praninë e një Drejtësie krejtësisht impotente që e ndjek atë si spektatore - në kontekstin e luftës politike për pushtet midis të fortëve të partive: se kush do të fitojë dhe kush do të humbasë, se kush e ka bërë intrigën apo se çfarë thonë ndërkombëtarët. “Pakt midis Ramës dhe Bashës për likuidimin e Metës”, “Detantë midis Ramës dhe Metës”, “Rama shkon në zyrën e Metës”, “Meta i kërkon Ramës kokën e dy ministrave”. Këto janë disa nga kryetitujt e aferës ÇEZ që u janë transmetuar njerëzve me një gjuhë që jo rastësisht të kujton likuidimet e dikurshme, ndërkohë që fakti i megavjedhjes shërben thjesht si pretekst për luftë dhe mund të harrohet krejt në momentin që këta vendosin të bëjnë paqe. Dhe ndërkohë shohim që prokurorët tanë, me urdhër të kryetarit të këtyre luftëtarëve nxitojnë tu venë prangat gjynahqarëve që s’kanë  paguar një faturë energjie.

Sigurisht ky sojsorrollop prokurorësh e gjyqtarësh enveristë ngjall neveri. Por ama, ashtu sikurse kur gjykojmë sistemin enverist themi se e keqja e ka pasur një jerarki, edhe e keqja e sotme e ka një të tillë, e, pa dyshim, kokë e së keqes sot nuk është Drejtësia, sikurse po kërkojnë të na e shesin reformatorët e rrejshëm të saj.

Çështja e drejtësisë sipas meje duhet të shtrohet ndryshe dhe sipas një arsyetimi shumë të thjeshtë. Ne synojmë të bëjmë shtet të së drejtës. Kjo do të thotë t’u heqim pushtetin të fortëve dhe t’ia japim atë ligjit. Atëherë, që të arrijmë këtë, duhet të përcaktojmë se cilët janë të fortët sepse pikërisht atyre duhet tua heqim pushtetin. Dhe testi ÇEZ flet qartë se këta të fortë nuk i përkasin, Drejtësisë por janë autorët e megavjedhjes me në krye liderët e partive. Kurse drejtësia ka mbetur, si dikur, në rolin e pushtetit më të dobët, më saktë të shërbëtorit, instrumentit të tyre.

Sigurisht ka disa ndryshime me të kaluarën enveriste. Drejtësia nuk sundohet më nga partia e vetme e Enverit, por nga disa parti të lidhura me një numër oligarkësh, pronarë dhe jo pronarë mediesh. Kjo bën që, kur bëhet fjalë për luftëra politike si kjo, nuk kemi më propagandën mediatike të një partie, por të disave, të cilat kanë fuqi ta nxisin apo frenojnë veprimin e Drejtësisë varësisht nga raporti i forcave midis tyre. Këto raporte deri tani kanë diktuar një pakt të heshtur midis këtyre partive dhe Drejtësisë sipas të cilit politikanët mund të bëjnë shfaqje në Parlament duke akuzuar njëri tjetrin për vjedhje milionash, por drejtësia nuk ka kurrsesi të drejtë të fusë hundët në këtë shfaqje. Banga e të akuzuarit për ta mund të jetë vetëm në Parlament sepse krimet e tyre mund të jenë vetëm politike jo ordinere, pra s'mund të jenë tagër i Drejtësisë sonë. Sa për sy e faqe herë pas  here në këtë shfaqje në Parlament bëhet edhe thirrja që akuzat e tyre t'i shkojnë drejtësisë ndërkombëtare sepse të gjithë e dinë se kjo është e pamundur. Edhe akuzat për vjedhje janë thjeshtë pretekst për luftë politik. Prandaj dhe vjen justifikimi: kjo po më bëhet për arsye politike. Dhe fatkeqësisht, siç e tregon afera CEZ, kjo është e vërtetë pasi nga dhjetë kompani që janë të përfshira në megavjedhjen përmendet vetëm njëra duke krijuar idenë se po grinden se njëri nga krerët e partive nuk i ka qëndruar paktit të ndarjes së plaçkës dhe se për këtë po instrumentalizon drejtësinë kundër tjetrit për çka destabilizim. mirëpo ky tjetri kërcënon me destabilizim duke rikthyer stabilitetin e vjetër.

Ndërkaq, në këtë kontekst, po flitet për një reformë në Drejtësi duke u përhapur ideja se burimi i të keqes në Shqipëri është Drejtësia, "e degjeneruar” - siç u shpreh kryetari i kastës. Për fat të keq në këtë lojë të Kryeministrit janë futur edhe ndërkombëtarët, pa kuptuar se ajo që kërkon ai, duke sulmuar kësisoj Drejtësinë, nuk është heqja dorë nga pushteti personal për t'ia dhënë këtë ligjit, por që të bëhet ai garanti i vetëm i drejtësisë, që do të thotë që drejtësia të prishë paktin me partitë e tjera dhe të bëhet instrument vetëm i tij.  Ideja që po tenton të shesë Kryeministri për të arritur këtë qëllim është ajo sipas së cilës ndërkohë që anija e politikës (së tij) ecën përpara ajo e drejtësisë tërheq nga prapa, sepse është e degjeneruar. Mirëpo të thuash që e keqja e këtij vendi vjen nga drejtësia është sikur të thuash se fajin që këta na kanë vjedhur miliona nëpërmjet CEZ-it e ka Drejtësia, dhe se lekët e vjedhura i ka futur në xhep Drejtësia.

E vërteta, siç e provoi edhe rasti i fundit ÇEZ, është e kundërta: është anija e politikës ajo që tërheq e para nga e keqja, vjedhja, kurse Drejtësia i vjen prapa nga halli apo nga qejfi. Madje edhe pushteti i katërt, ai mediatik, është më i fortë se Drejtësia në këtë tërheqje drejt vjedhjes, pasi është edhe më i lidhur me këto parti/banda. Prandaj unë ngulmoj se nuk mund të ketë vendosje të ligjit në pushtet me Drejtësisë si ruajtëse dhe shërbëtore të tij, nëse nuk u heqim pushtetin partive banda/shtet që sot mund të kenë në krye Sali Berishën, Edi Ramën, Ilir Metën, Luzim Bashën dhe nesër të tjerë duke bërë ndarjen e pushteteve që këta vazhdojnë t'i mbajnë nën kontroll.

Dikush në këtë pikë të argumentit mund të thotë: po pikërisht Drejtësia është ajo që duhet të veprojë e t’i procedojë e t’i dënojë këta, duke e prishur rrethin vicioz e duke bërë, kësisoj, që të mos guxojë kush t’i hyjë politikës për të vjedhur. Kundër këtij argumenti është ai që thashë më lart, se këta, duke qenë më të fortë se Drejtësia, pasi tek ne vazhdojnë të funksionojnë strukturat e mendësia e partisë shtet, kanë pushtet ndaj saj. Këtë e përforcon edhe argumentin se janë po këta që kërkojnë drejtësi ndërkombëtare duke e konsideruar drejtësinë tonë instrument të qeverisë. Shtoi këtij edhe argumentin se para pak kohësh kur nga ndërkombëtarët, e besuar si arbitër i paanshëm, doli një raport (ai i OSBE-së) që i akuzonte për të korruptuar këta shpejt e shpejt i delegjitimuan duke i akuzuar si vegël të tjetrit. Dhe kështu vijmë tek rrethi vicioz që duhet këputur dhe tek pyetja se nga duhet filluar këputja. Sipas meje, po t’i referohemi edhe historisë së heqjes së pushtetit nga njeriu dhe dhënies të tij ligjit në vende të tjera, kjo këputje duhet të fillojë nga politika. Në njërën nga demokracitë më të vjetra në botë, atë Britanike, kjo punë është kryer duke ia hequr pushtetin mbretit nëpërmjet Revolucionit të Lavdishëm, siç e quajnë britanikët dhe hartimit të Bill of Rights (1689). Edhe tek ne nuk mund të ketë reformë të vërtetë në drejtësi pa vënien nën pushtetin e ligjit të  të fortëve tanë që s'ka nevojë t'i kërkosh me qiri se janë të tërë të përfshirë në skandalin ÇEZ.  Po s'u bë kjo nëpërmjet një "revolucioni të lavdishëm" ne do të vazhdojmë t'i shohim këta duke akuzuar njëri tjetrin për vjedhës, duke kërkuar herë pas here drejtësinë ndërkombëtare apo dhe paqeruajtësit ndërkombëtarë dhe Drejtësinë tonë duke ndjekur si spektatore në televizion skandalin e tyre të radhës, siç kemi bërë këta 25 vjet. (Panorama, 12 tetor 2015)

U mbars mali dhe polli një foto seksi shatërvançe

Të gjithë çoç prisnin nga kjo afera e CEZ-it sepse lufta politike u duk sikur arriti një zhvillim kulmor. Disa - ata më optimistët - prisnin që, më në fund, në Shqipëri të fillojë të bëhet drejtësi: zullumet e grabitqarëve të parasë e pronës publike nuk mund të vazhdojnë pa fund;  ja ku erdhi dita e gjyqit final. E mbështesnin këtë edhe me idenë/shpresën se kësaj radhe amerikanët dhe evropianët e kanë seriozisht, kanë vendosur të spastrojnë oligarkinë shqiptare sepse sisteme të tilla oligarkike rrezikojnë stabilitetin në rajon. Shihni se ç’ndodhi në Ukrainë. Për disa të tjerë raporti PS + LSI > PD po prishej në favor të një raporti të ri ku më të shumtit parashikonin zhdukjen e LSI. Edhe variantet e pastrimit të Metës qenë të ndryshme. Për disa pastrimi i tij do të bëhej nëpërmjet marrëveshjes së fshehtë Rama - Basha, sigurisht me shtysën e amerikanëve, duke nxjerrë jashtë politikës me këtë rast edhe Berishën. Kështu do të fillojë rilindja e vërtetë - shtonin pjesa socialiste e këtij varianti sepse Rama, pas kësaj fitoreje kundër Metës as nuk e llogarit më Bashën. Por për disa të tjerë ky sulm ndaj Metës qe produkt i pa kalkuluar mirë i Ramës në funksion të forcimit të pushteti të tij putinist. Për të tjerë akoma ishte një sulm i organizuar nga Basha – Berisha jo vetëm kundër Metës, por kryesisht për të sulmuar pastaj edhe Ramën. E çfarë nuk u tha.

Pse them “u tha” dhe jo “thuhet” sepse, për mua, ky akt i dramës“CEZ– i” për momentin u mbyll. I gjithi ky mal i mbarsur me të vërteta dhe gënjeshtra, me ëndrra dhe pasione për pushtet për para dhe për një Shqipëri më të mirë nuk prodhoi asgjë më shumë për publikun se sa dy fotografi seksi të Dritan Priftit me një femër. Edhe ato nuk kishin asgjë të re sepse pozicioni ishte krejt i rëndomtë: burrat e quajnë “shtërvançe” sepse penisi e hedh spermën nga poshtë lart, siç hedhin ujin disa lloj shatërvanëtsh, kurse gratë e quajnë “kaluar” sepse gruaja kalëron burrin.

Sipas meje nuk kishte se si ndodhte ndryshe në moçalin shqiptar. Mjaft të lexoje me kujdes informacionet që vinin për aferën CEZ nga të gjitha burimet. E përsëris: nga të gjitha burimet sepse mali u mbars me informacione që sekush i lexonte në njërin prej burimeve. Po të lexoje burimet pranë qeverisë do të shihje se përgjegjësia për megavjedhjen CEZ-i është e Sali Berishës i cili ka bërë një privatizim korruptiv pikërisht me synimin për të vjedhur. Po të lexoje ato pranë PD-s do të shihje se hetimi duhet të përqendrohej tek kompania DIA me lidhje korruptive me Metën dhe tek qeveria Rama që e mbylli çështjen CEZ-i duke u shkaktuar shqiptarëve humbje qindra milionëshe. Kurse sipas LSI-së së Ilir Metës hetimi duhej gjithëpërfshirës dhe ndërkombëtar duke aluduar se përveç kompanisë DIA në aferën e megavjeljes apo megavjedhjes janë edhe një tufë (tetë) kompanish të tjera, që kanë mbledhur 80% të parave, emrat dhe pronarët e të cilave nuk i përmend askush sepse, pas shumë gjasash, janë të lidhura me PD-në  edhe me PS-në.  Shkurt, ndërkohë që po t’i mbledhësh e t’i lexosh sëbashku të gjitha informacionet del qartazi se në paratë e vjedhura nëpërmjet CEZ-it i kanë futur duart të gjithë shantazhuesit, madje edhe ndërkombëtarët me mbiemrin “çeku”, të gjithë kërkojnë të hetohet tjetri, dmth. të gjithë shantazhojnë njëri tjetrin me thirrjen “kapeni hajdutin”.

E vërteta sipas meje është se s’mundet kurrsesi as të pritej as të pritet që Prokuroria jonë të ngrihet mbi të gjithë këto palë dhe të hapë një proces gjithëpërfshirës për këtë vjedhje gjigante që i është bërë nga këto parti/banda popullit shqiptar sepse dihet se Prokuroria jonë nuk punon në interes të popullit të vjedhur, por në interes të pushtetit të tyre. E vërteta është se ajo që pritej nga protagonistët e konfliktit, sipas hesapeve të tyre, ishte që lufta politike pas aferës CEZ të nxirrte një fitues që për disa do të ishte Rama, për të tjerë Rama - Basha, kundër Metës e për të tjerë Basha  kundër Rama - Metës. Ata prisnin edhe që Prokuroria të vepronte në emër të më të fortit, ku më me gjasa ky do të ishte Rama dhe më i dobëti Meta, si më i diskredituarri edhe në sy të ndërkombëtarëve. Mirëpo Meta reagoi fare pak, sa për t’i kujtuar Ramës se lufta kundër Metës do duar të pastra jo duar të zhytura në moçalin me ngjala të korrupsionit e gjithshka u kthye për momentin në ekuilibrin e mëparshëm. Rama nxitoi të deklarojë nga SHBA se koalicioni është shëndoshë e mirë dhe gjithë këtë zhurmë e kanë bërë disa maskarenj të medies.

Kështë, shqiptarët që prisnin çudinë mund të kënaqen për momentin duke masturbuar me foton porno të Dritan Prifit. Personalisht do t’i këshilloja të kërkojnë në google “free sex” sepse atje gjen foto e video me një cilësi shumë më të lartë, me pozicione shumë më interesante dhe aktorë shumë më seksi. Dhe gratis, të kuptohemi. Kurse nëse vërtet duan të dalin nga moçali i megavjedhjeve PS-PD-LSI & Co duhet ta dinë se kjo nuk është një gjë që mund t’u dhurohet gratis. (Panorama, 2 tetor 2015)